به مناسبت شهادت مبارز و انقلابی کبیر شکرالله پاکنژاد

شکری هرگز نمی‌میرد.

به‌مناسبت سالروز شهادت انقلابی همیشه در یاد، شکرالله پاک‌نژاد

هنوز صدایش به گوشها می‌رسد، هنوز پیامش در رگهای جنبش جاری است، می‌جوشد و می‌خروشد.

شکرالله پاک‌نژاد، مبارز بزرگی که خمینی در یکی از هولناکترین جنایاتش در همان سال۶۰، خون پاکش را بر زمین ریخت.

وصف شکری را؛ همان به که از زبان رهبر مقاومت آقای مسعود رجوی بشنویم:

«با شهادت پاک‌نژاد، خلق ما یکی از رشیدترین فرزندان مبارزش، انقلاب ما یکی از ارزنده‌ترین رهبرانش،

سازمان مجاهدین، یکی از صمیمی‌ترین و غمخوارترین هم‌زنجیران، همرزمان، و هم‌سنگران و مشوقان انقلابی خود را از دست داد.

اگر چه یقین دارم که راهش، هم‌چون نامش هر روز درخشنده‌تر و تابنده‌تر تا قله پیروزی نهایی ادامه خواهد داشت».

شکری و گروه ”فلسطین“

انقلابی نامدار، شهید، شکرالله پاک‌نژاد که توسط دوستانش با نام ”شکری“ خوانده می‌شد، از فرزندان رشید مردم خوزستان بود که در شهر دزفول متولد شد و دوران نوجوانی خود را در میان مردم این شهر گذراند.

مشاهده نابرابریهای اجتماعی و فقر و فلاکت مردم از اولین سالهای نوجوانی، شکری را تحت تأثیر قرار داد و قلبش را لبریز از عشق به محرومان کرد و همین عشق بود که او را به مبارزه علیه نظام ستمگر سلطنتی کشاند.
مبارز برجسته، شکرالله پاک‌نژاد، با اعتقاد به مبارزه مسلحانه، دست به ایجاد تشکل و هسته‌یی برای آغاز مبارزه قهرآمیز با رژیم شاه زد. در واقع، این هسته که به گروه فلسطین معروف شد اولین تلاش برای سازماندهی مقاومت مسلحانه علیه رژیم شاه بود. اما در سال۱۳۴۸ شکری به‌هنگام خروج از ایران به‌منظور پیوستن به جنبش فلسطین توسط ساواک شاه دستگیر شد و تحت شکنجه‌های وحشیانه قرار گرفت.

دفاعیات پرشور و قاطع او از آرمان رهایی خلق و از مبارزه مسلحانه در بیدادگاههای شاه، نام شکرالله پاک‌نژاد را در سراسر ایران بر سر زبان مردم انداخت.