قیام تا پیروزی -گردهمایی بزرگ مقاومت ایران-۲۶خرداد۱۳۹۷

قیام تا پیروزی -گردهمایی بزرگ مقاومت ایران-۲۶خرداد۱۳۹۷


سالروز کودتای نافرجام 17 ژوئن


امروز سالروز کودتای نافرجام 17 ژوئن هست. حتما بخاطر دارید که در سال 2003رژیم و همدستانش با بهرهگیری از فرصت جنگهای افغانستان و عراق، ضربات پی در پییی رو به پیکرة مقاومت ایران وارد کردن: از بمباران قرارگاههای مجاهدین، تا گردآوری سلاحهای ارتش آزادیبخش تا کودتای نافرجام 17 ژوئن

حالا بعد از 15 سال، تعادل قوا بهکلی چرخیده: مجاهدین و مقاومت ایران روی قلة سرفرازی و سرشاری قرار گرفتن و هر روز به اوج تازهیی میرسن . رژیم آخوندی آن چنان که مهرها ها و کارشناسان خودش هم اعتراف می کنن، در فاز پایانی حکومتش، جز فرسودگی، شکاف و تلاشی هیچ دستاورد دیگه ای نداره.

 

این تغییر، خودبخودی حاصل نشده؛ بلکه فقط و فقط به یک دلیل تحقق پیدا کرده: پایداری و مقاومت به هر قیمت و با هر بهای لازم. اگه این شعله های فروزان آزادی به ویژه مجاهدان شهید ندا حسنی و صدیقه مجاوری نبودن. اگر پایداری و جانفشانی اشرفیها نبود، اگر اشرفنشانها جهانی رو به حمایت از مقاومت ایران بر نمیانگیختند، اگه کهکشان اشرف نبود. الآن رژیم تثبیت شده بود و شاید نامی از مقاومت باقی نمیموند.

 

پس عبور سرفرزانة مقاومت ایران از 15 سالِ پر تب و تاب، 15سال خونین و در محاصره و فشار و زیر موشک و حملات متعدد، این حقیقت رو اثبات میکنه که میتوان و باید با پایداری و ایستادگی، با خروش و تلاش بیوقفه، و با تحمل همة سختیها و مرارتها، این مبارزه رو به پیش برد و بهثمر نشوند. امسال گردهمایی مقاومت ایران، پانزدهمین گردهماییِ اشرف نشانها برای رقم زدن ایران آزاده که البته فراتر از راهی که در گذشته طی شد، مسیر آینده و سال سرنوشت رو ترسیم میکنه؛ یک سکوی جهش و پیشروی و یک نقطة عطف در دوران سرنگونی رژیم آخوندی.

مصاحبه با اشرف نشانان


انعکاسات :


با پایان یافتن سیاست مماشات با آخوندها صحنه‌ی انعکاسات بین المللی در رابطه با ایران ورق خورد. درست به همین دلیل بود که قیام دی ماه، اعتصاب کامیونداران و قیام کازرون در رسانه های بین المللی انعکاس پیدا کردن و به این ترتیب صدای ایران در مجامع بین المللی شنیده شد. بخش بعدی برنامه مون نگاهی به همین انعکاساته.

نامة یک معلم:

اعتراضات و اعتصابات از دو سال پیش روند شتابانی داشته. بعد از قیام دیماه ۹۶، دیدیم که آخوندا و کارگزارانشون حسابی ترسیدن. البته این ترس خیلی به جاست چرا که بعد از اون اعتراضات و اعتصاب ها بیشتر و عمیق تر شد.

سیاهة‌ این اعتراضات اونقدر طولانیه که مجال بیان اون در برنامه مون نیست. اما اجازه بدین به یکی از اونها اشاره کنم. اعتصاب سراسری معلمان در ۳۴شهر در ۱۲و ۱۹اردیبهشت. این اعتراضات در سالروز درگذشت دکتر ابوالحسن خانعلی معلم آزاده‌ای که در 12 اردیبهشت سال ۱۳۴۰ توسط شلیک مستقیم مأموران حکومت شاه به معلمان اعتصابی به‌شهادت رسید، از جانب معلمان میهنمون برگزار شد.

در واقع این نامگذاری از جانب خود معلمان صورت گرفته و الا نظام ولایت فقیه روز دیگه ای رو به نام روز معلم در تقویمش ثبت کرده. یعنی حتی نامگذاری این روز هم نوعی اعتراض محسوب میشه.

حالا این معلمان آزاده که از محروم ترین اقشار جامعة ما محسوب میشن چه انتظاری از ما دارن؟ منظورم از ما، از ایرانیانیه که امکان حضور در گردهمایی بزرگ مقاومت براشون فراهمه. بخش بعدی برنامه مون رنجنامه ای از طرف معلمانه که در همین رابطه نوشته شده.

 
لطفا به اشتراک بگذارید: