بیست و هشت صفر رحلت پیامبر (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)
سالروز رحلت پیامبر(ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)
۲۸ صفر سالروز رحلت پیامبر رحمت و رهایی محمد مصطفی (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)
مسعود رجوی امجدیه تهران خرداد ۱۳۵۹
از قول پدر طالقانی مستقیما می خونم : همان پیامبری که آمد تا مردم را به معروف وادارد، و از منکر بازدارد. همان پیامبری که آمد همه آنچه را که ادیان گذشته تحریم کرده بودند از طیبات به مردم حلال کند، قیدها را بردارد و آنچه خبیث است حرام کند و آیه: یضع عنهم عسرهم بارهای سنگینی که به دوش بشر بوده است بردارد و پلهایی که فکر و اندیشه مردم را و زندگی و حیات مردم را بسته بود بگشاید، این هدف پیامبر بود. یعنی آزاد کردن مردم . آزاد کردن از تحمیلات طبقاتی . آزاد کردن از اندیشه های شرکی که تحمیل شده بود . آزاد کردن از احکام و قوانینی که به سود یک طبقه بردیگران تحمیل شده بود این رسالت پیامبر شما بود. ما هم باید دنبال همین رسالت باشیم. این شهدا دنبال همین رسالت بودند در مقابل فرهنگ تحمیلی، اقتصاد تحمیلی ، قوانین تحمیلی ، در برابر محدودیت های پلیسیی که گاهی به اسم دین بر مردم تحمیل می شد، که از همه خطرناک تر بود. یعنی آنچه را که اهبار و رهبان و همکاری آنان با طبقات ممتازه بر مردم تحمیل کرده بودند و به نام دین این خطرناک ترین تحمیلات است . یعنی آنچه که از خدا نیست از جانب حق نیست آنها به اسم خدا به دست و پای مردم ببندند و مردم را از حرکت حیاتی باز دارند، حق اعتراض به کسی ندهند، حق انتقاد ندهند حق فعالیت آزاد به مردم و مسلمان ها و مردم آزاده دنیا ندهند، دعوت به اسلام دعوت به رحمت و آزادی است.
امام حسن مجتبی (ع) در۲۸صفر سال۵۰ هجری،در ۴۷سالگی، در آخرین توطئه معاویه مسموم شد و به‌شهادت رسید…
حضرت حسن، که در ۱۵رمضان سال سوم هجرت تولد یافت، به همراه حسین و زینب، در دامان فاطمه زهرا بالید و از زلال محبت وتربیت پیامبر نوشید و درآزمایشها و نبردهای دوران نضج گیری آیین رهایبخش اسلام درهمه جا در کنار مولای متقیان جنگید.
اما سخت‌ترین آزمایشها، هنگامی آغاز شد که علی(ع) در سال چهلم هجری به شهادت رسید و امام حسن در یک دوره شش ماهه، با فراز و نشیبها و درگیریهای بسیار- ازجمله چندین تلاش برای ترور آن حضرت، با تمام توانش، جنگ با معاویه را آزمود. ولی شرایط عینی آن روزگار، تعادل قوای واقعی، و تیره و تار بودن اوضاع و دجالگریهای معاویه، جایی برای ادامهٌ جنگ یا حتی تسریع در قیام عاشورا باقی نمی گذاشت.
چنین بود که در هجوم سهمگین انحراف و ارتجاع، امام حسن، با انعقاد یک قرارداد صلح با معاویه، آزمایشی بسیار خطیر و بغرنج را برای ماندگاری تاریخی اسلام انقلابی گذراند که برای او ، سخت‌ترین ابتلا و به‌مراتب سنگین‌تر از عاشورا بود.
درقرار داد صلح بین امام‌حسن و معاویه که در ربیع‌الاول سال۴۱ پس‌از هجرت بسته شد، معاویه از جمله متعهد گردید که باید به کتاب خدا و سنت رسول و سیرهٌ خلفای شایسته عمل کند؛ معاویه همچنین پذیرفت که امام‌حسن حق دارد او را «امیرالمؤمنین» خطاب نکند و در نزد او برای شهادت حاضر نشود. یعنی که امام حسن معاویه را به‌رسمیت نمی‌شناسد . معاویه هم چنین پذیرفت که حق تعیین جانشین برای خویش را ندارد.
این، یک اتمام‌حجت تاریخی بود که زمینه‌ساز قیام عاشورا شد و پس از نقض عهد آشکار معاویه و رسوایی کامل سلطنت یزیدی، بذر افشانی حضرت حسن (ع)، در فروغ جاویدان عاشورای حسینی شکفت وبرای همیشه بر تارک تاریخ اسلام انقلابی جای گرفت.