هشتم ربیع_الاول: شهادت امام حسن عسکری(ع) یازدهمین پیشوای تشیع انقلابی
شهادت امام حسن عسکری (ع) یازدهمین پیشوای تشیع انقلابی
حضرت حسن بن علی، یازدهمین پیشوای تاریخی تشیع انقلابی در سال ۲۳۲هجری قمری در مدینه تولد یافت و در۲۸سالگی درسامرا به دستور «معتمد» خلیفة ستمگر عباسی در شرایط محاصره و زندان به شهادت رسید.
دوران امام حسن عسکری(ع) از نظر شدت فشار و اختناق سختترین و پر‌رنجترین دورانهای تاریخ ائمهٌ شیعه بود. او تقریباً تمام عمرش را در زندان و تبعید گذراند و لقب عسکری نیز به خاطر همین اقامت دائمی در معسکر یا پادگان نظامی است.
سه ساله بود که متوکل عباسی پدرش امام هادی(ع) را به سامرا تبعید کرد، او همراه پدر به تبعیدگاه و زندانی رفت که تا آخر عمر امکان خروج از آن را نداشت.
در ۲۲سالگی سکان هدایت جنبش انقلابی تشیع را به دست گرفت و تشکیلات مخفی و سراسری را که در سرزمینهای پهناور اسلامی ریشه دوانده بود طی ۶سال با شیوههای پیچیده، از همان زندان هدایت کرد. در وضعیتی چنان دشوار و بغرنج که خود در بارهاش گفته است:”این امر بر پدرانم چنین سخت نگذشت. ”
نمایندگان شیعیان یا پیکهای مخفی با محملهای گوناگون خود را به آن حضرت میرساندند و برای تضمین و تداوم این ارتباطات خطر لو‌رفتن و مرگ و مجازاتهای بدتر از مرگ را برای خود و خانوادة خود به جان میخریدند. از طریق همین مجاهدان طلایهدار بود که پیامهای رهاییبخش و ارزشهای اسلام مردمگرا و انقلابی به شیعیان میرسید. آموزههایی که رو در روی جباریت و ستم حاکم بر حقوق و آزادیهای مردم تأکید داشت و چپاول و ستم زیر پردة دین و خداپرستی صوری و ارتجاعی را افشا میکرد. از کلمات آن حضرت است که : مَنْ لَمْ یَتَّقِ وُجُوهَ النّاسِ لَمْ یَتَّقِ اللّهَ
هر کس از مردم پروا ندارد و حقوق آنها را زیر پا میگذارد، هرگز از خدا پروا نمیکند. هم چنین از امام حسن عسگری در زمینه های اجتماعی و انسانی سخنان انگیزاننده یی باقی است. ازجمله این که می فرماید: «بهترین یار و برادر تو کسی است که خطایت را نادیده گیرد، نیکی و عملکردهای مثبت تو را یادآور شود و خطاهای تو را به عهده گیرد و خود را مقصّر بداند»
سرانجام خلیفة ارتجاع و جباریت حضور آن نور هدایت را در کانون جنبشی گسترده در سراسر حاکمیت جور و دجالیت برنتافت و معتمد خلیفه ستمگرعباسی در سال ۲۶۰هجری، امام حسن عسکری را بهشهادت رساند. اما فروغ آرمان رهاییبخش او با صلای پایداری و یقین و انتظار رزمنده برای رهایی محتوم انسان و تحقق جامعه بی طبقه توحیدی برای همیشه فروزان باقی ماند.