آیندگان وچالشهای بنام آدرس گورستانهای هسته ای -۲۰دقیقه
آیندگان وچالشهای بنام آدرس گورستانهای هسته ای -۲۰دقیقه-۲ آذر
چگونه انسان هزاره سوم می‌تواند اطلاعات را به انسان هزاره چهاردهم یا حتی انسان هزاره صدم منتقل کند؟ شاید این سوال چندان مهم به نظر نرسد اما وقتی به ضایعات هسته‌ای فکر کنید، اهمیت آن مشخص می‌شود زیرا خطر از بین رفتن زباله‌های هسته‌ای به ۱۰۰ هزار سال زمان نیاز دارد.
ضایعات هسته‌ای همواره ناخواسته تولید می‌شوند و سالهاست که آن را دفن می‌کنیم. عده ای با این کار موافقند و عده‌ای مخالف. اما این پسماندها به طور فزاینده ای رو به افزایش هستند. کارشناسان معتقدند باید به نسلهای آینده هشدار بدهیم که چه چیزی زیر پاهایشان وجود دارد. به نظر می رسد این کار آسان نیست. سوال این است که این اطلاعات را چگونه باید به آینده منتقل کنیم؟
بشر از ۵هزار و ۵۰۰ سال پیش شروع به نوشتن تاریخ خود کرد. در وهله اول به نظر می‌رسد راه حل، تصمیم گیری درباره محل دفن زباله های هسته ای، مشخص کردن دقیق این گورستانها و مکتوب کردن اطلاعات مربوط به آن باشد.
سنگ و کاغذ از بین می‌رود. عمر یو اس بی و سرورهای اینترنتی محدود است.
بعضی نهادهای دولتی مثل آژانس ملی فرانسه مدیریت زباله‌های هسته‌ای شروع به ضبط و ثبت اطلاعات خود روی «کاغذهای دائمی» کرده اند.
کاغذ دائمی کاغذی است که میزان پ هاش خمیر کاغذ در آن بین ۷.۵ تا ۱۰ است. یعنی خمیر کاغذ خاصیت اسیدی ندارد. این نوع کاغذ می‌تواند مدتهای طولانی هم از نظر شیمیایی و هم از نظر فیزیکی دوام داشته باشد. در حالیکه کاغذ معمولی در اثر مرور زمان زرد، یا در معرض نور و گرما خراب می‌شود.
آژانس ملی فرانسه مدیریت زباله‌های هسته‌ای» همچنین دیسک‌هایی برای ضبط اطلاعات طراحی کرده که از جنس یاقوت و پلاتین ساخته شده است. این دیسک می‌تواند ۴۰ هزار صفحه اطلاعات تصویری و متن را تا دو میلیون سال نگه دارد.
اما زبان پدیده‌‌ای پویاست که مدام در حال تغییر است. به همین دلیل هم مثلا رمزگشایی هیروگلیف‌های مصر باستان سالها و دهه‌ها به طول انجامید، یا اینکه مثلا ممکن است از خواندن شاهکارهای ادبیات کلاسیک که به زبانی متفاوت از زبان امروز نوشته شده‌اند، دچار سردرد بشوید. پس از کجا باید بدانیم که دانشمندان هزار سال بعد قادر به درک زبان مولیر یا شکسپیر هستند یا نه؟
مسئله به همین جا ختم نمی‌شود. به جز نحوه ضبط اطلاعات این سوال هم مطرح است که این اطلاعات را کجا باید ذخیره کنیم؟ چگونه می‌توانیم مطمئن شویم که بشر ۱۰۰۰ سال بعد به این اطلاعات دسترسی خواهد داشت؟
آژانس انرژی هسته‌ای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی NEA گروه کاری‌ای ایجاد کرده که هدف آن تعیین بهترین روش مدیریت فراداده (متاداده) اطلاعات مربوط به زباله‌های هسته‌ای است تا با توجه به تکامل برنامه‌های ملی مرتبط با ضایعات هسته‌ای، تمام اطلاعات هم به درستی ذخیره شود و هم به راحتی قابل دسترسی باشد.
https://fa.euronews.com/2018/11/16/transferring-data-about-where-the-nuclear-wastes-have-been-buried-to-next-millenniums