قتل عام سی هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷

 علی صفوی عضو کمیسیون خارجه شورای ملی مقاومت طی مصاحبه یی با « صدای آزادی»

درباره گوشه هایی از جنایتهای سازمانیافته در رژیم حاکم بر ایران صحبت کرد. وی در باره

قتل عام سی هزار زندانی سیاسی در سال ۶۷ و دلایل آن گفت: درا ین قتل عام کمیسیون سه نفره مرگ قربانی

را احضار می کرد و از او یک سوال ساده می پرسید ،‌آیا شما عضو سازمان مجاهدین خلق ایران هستید؟

اگر آنها می گفتند بله، حلق آویز می شدند.

صدای آزادی درمورد سی ا مین سالگرد قتل عام هزاران نفر در ایران

در سال ۱۹۸۸ از علی صفوی خواست تا دلایل این قتل عام را تشریح کند.

علی صفوی در پاسخ ضمن تشکر از اجرای این برنامه که افشا کننده

جنایت های وحشتناک رژیم ایران علیه بشریت است پاسخ داد :

۳۰ هزار نفر قتل عام شدند. اگر بخاطر داشته باشید در سال ۱۹۸۸ بعد از یک جنگ نابود کننده و بیرحمانه میان ایران و عراق وجود داشت . در آنزمان رهبرعالی وقت ایران، خمینی بود که برای ۶سال به این جنگ ادامه داد آنهم بعد از این که عراق از مرزهای ایران به مرزهای بین المللی عقب نشینی کرده بود و گفت که آماده یک راه حل مسالمت آمیز است ولی خمینی آنرا نپذیرفت و علاوه بر آن چندین قطعنامه شورای امنیت از جمله قطعنامه ۵۹۸ که خواستار آتش بس بود را رد کرد.

علی صفوی در تشریح یکی از دلایل این قتل عام به قدرت طلبی های رژیم خمینی اشاره کرد و گفت : خمینی برای تحکیم قدرت به جنگ نیاز داشت و با شعار آزادی قدس از طریق کربلا به جنگ ادامه داد.

او افزود ، در سال ۱۹۸۸ رژیم خمینی در موقعیتی نبود که بتواند به جنگ ادامه دهد در نتیجه خمینی بر خلاف مواضع پیشین خود که گفته بود تا آخرین خانه ای که در ایران سالم است جنگ را ادامه خواهد داد، تصمیم گرفت که آتش بس را بپذیرد و با زبان خود گفت جام زهر آتش بس را سرکشیده است. لذا این موضوع واکنش هایی را درپی داشت زیرا یک میلیون ایرانی جان خود را در این جنگ از دست داده بودند و بسیاری افراد جوان و دانش آموزان برای پاکسازی میادین مین مورد استفاده قرار گرفته بودند، خمینی حدود ۴۵۰۰۰ دانش آموز را به جبهه های جنگ برای پاکسازی میادین مین بصورت مین روب فرستاد که هیچگاه بازنگشتند ، ۳۰۰۰ شهر و روستای ایران نابود شدند و توسط رژیم ایران یک تریلیون دلار خسارت اقتصادی تحمیل شد فقط بخاطر آنکه خمینی می خواست این جنگ ادامه پیدا کند تا او در قدرت بماند.

برای همین برای مقابله باواکنش های مردم ایران در مورد دلایل این جنگ، خمینی و وزارت اطلاعات و قوه قضاییه آن تصمیم گرفتند تمامی زندانیان سیاسی را از بین ببرند و مهمترین نکته ای که باید بخاطر داشت این بود که اکثریت این زندانیان حدود ۹۵ درصد آنان به اپوزیسیون اصلی ایران یعنی مجاهدین خلق ایران تعلق داشتند که در آمریکا بنام ام. ای .کی شناخته می شود.

آنها کسانی بودند که حکم داشتند ولی هیچکدام حکم اعدام نگرفته بودند . بعضی از آنها در حال گذراندن دوره زندان خود بودند که البته در دادگاه های سرپایی و بدون حضور هیچ وکیلی محکوم شده بودند بدون این که پروسه قانونی را طی کرده باشند. برخی حتی دوران محکومیتشان تمام شده بود ولی خمینی یک فتوا یا یک فرمان مذهبی صادر کرد و گفت هرکسی که در موضع حمایت خود از سازمان مجاهدین خلق ایستاده باشد باید اعدام شود و گفت هرچه سریعتر این کار انجام شود و هیچ نرمشی در کار نباشد .

لذا آنچه اتفاق افتاد این بود آنها یک کمیسیون باصطلاح عفو تشکیل دادند که در واقع کمیسیون مرگ بود. این کمیسیون که متشکل از یک نماینده از قوه قضاییه ، یک نماینده از طرف زندان و دفتر دادستانی و یک نماینده از طرف وزارت اطلاعات بود قربانی را احضار می کرد و از او یک سوال ساده می پرسید ،‌آیا شما عضو سازمان مجاهدین خلق ایران هستید؟ اگر آنها می گفتند بله، حلق آویز می شدند.

لذا ۳۰ هزار نفر از تمامی زندان های ایران درعرض چند ماه اعدام شدند و البته همه این داستان مخفی باقی ماند و تعداد معدودی درمورد آن اطلاع داشتند . آیت الله حسین علی منتظری جانشین تعیین شده خمینی، که چند سال پیش درگذشت به این کشتارها اعتراض کرد و به خمینی نوشت« مردم به این کشتارها بعنوان بزرگترین جنایاتی که تحت حکومت جمهوری اسلامی انجام شده نگاه می کنند و خمینی را به عنوان فردی جنایتکار و وحشی خواهند دید » . به همین دلیل خمینی او را از موضع جانشین تعیین شده برکنار کرد.

چندین سال پیش یک نوار صوتی از ملاقاتی که منتطری با اعضای این کمیسیون مرگ داشت توسط پسر او منتشر شد عده ای آنرا به جعبه سیاه هواپیماهای سقوط کرده تشبیه کردند. اعضای این کمیسیون مرگ در مورد این که چگونه تمامی این افراد را اعدام کرده بودند صحبت می کردند و از منتظری برای اعدام ۲۰۰نفر دیگر اجازه می خواستند که البته او به آنها اجازه این کار را نداد و گفت شما نوجوانان ۱۵ ساله و زنان باردار را اعدام کرده اید . هیچکدام آنها مستحق مرگ نبوده اند و تاریخ در این موضوع از شما به بدی قضاوت خواهد کرد.

روشن است که یک کارزار مهم توسط خانم مریم رجوی رهبر اپوزیسیون ایران چندین سال پیش شروع شد که نام آن « عدالت برای قربانیان» بود و تلاش های بسیاری در این باره انجام شد. سال گذشته دفتر ما در واشنگتن کتابی تحت عنوان ایران یا حکومت قاتلان منتشر کرد که مقالات بسیاری در این باره در آن نوشته شده است . ما با نماینده ویژه ملل متحد برای حقوق بشر در ایران صحبت کردیم و از او خواسته ایم که این موضوع را در سازمان ملل مطرح کند . آنتونیوگوترش دبیرکل سازمان ملل در این باره صحبت کرد.

این یکی از داستان های ناگفته بعد از جنگ جهانی دوم و احتمالاً بزرگترین جنایت علیه بشریت باشد که بعد از جنگ جهانی دوم رژیمی مرتکب آن شده باشد .

البته مسببین این جنایت بدون مجازات مانده اند . هیچکس نمی داند این زندانیان کجا دفن شده اند و بسیار گورهای جمعی وجود دارد که خانواده ها می گویند متعلق به عزیزانشان است . هرچند که سازمان مجاهدین خلق ایران نیروی ویژه ای را برای دستیابی به خانواده ها تشکیل داده و قرار است طی ماههای آینده کتابی با ۵۰۰۰ نام و عکس های آنها منتشر شود. تعداد آنها ۶برابر رقمی است که عفو بین الملل اعلام کرده است .

علی صفوی در قسمت دیگری از مصاحبه اش با صدای آزادی به علت مسکوت گذاشته شدن این جنایتها توسط جامعه جهانی اشاره کرد و گفت :

جای تاسف است که بخصوص کشورهای اروپایی و پیش از آنها دولت کلینتون و دولت اوباما در تلاش برای تعامل با رژیم ایران دست به مماشات زده به این رژیم امتیاز دادند و چشمان خود را به این جنایتها بستند و در نتیجه آخوندها فکر کردند می توانند این مردم را با داشتن مصونیت اعدام کنند.