رودی جولیانی: ازمیان موزه‌ای همانند موزه هولوکاست عبورکردیم

شهردار رودی جولیانی

از شما بسیار تشکر می‌کنم، خانم مریم رجوی، ازهمة مهمانان برجسته، بسیار بسیار مفتخرم که در اینجا حضور دارم، و بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم در طی نیم ساعت گذشته، با عبور از میان تصاویر واقعا فوق‌العاده وتکان‌دهنده‌ از بسیاری افراد، سناتور لیبرمن هنگامی که عبور می‌کردیم گفت، شنیدن اسامی و تعداد با مشاهده همه چهره‌ها متفاوت است، ۱۲۰۰۰۰ نفر از افراد شما به قتل رسیدند، شروع آن از دهه های گذشته بود و برخی فقط در همین چند ماه قبل به وقوع پیوست، لذا وقتی به آن نظاره می‌کنید، همة شهدایی را مشاهده می‌کنید که جانشان را از دست دادند، جانشان را فدا کردند برای اینکه آنچه که می‌خواستند، حق مسلم هر انسان است، آزادی، رفتار شرافتمندانه، رفتار عادلانه ، حیات آنها گرفته شد، برخی به نظر کودک می‌رسیدند، ۱۴، ۲۰، ۱۸، و این فقط یک تاریخ نیست، از میان موزه‌ای همانند موزه هولوکاست عبور کردیم، و این یک تاریخ است، تاریخ وحشتناک، تاریخ هولناک، چیزی که هنوز نمی‌توانیم درک کنیم، شاید اگر می‌توانستیم آن را درک کنیم، می‌توانستیم در آینده از وقوع آن جلوگیری کنیم، ولی همچنان یک تاریخ است، سپری شده، برخی از این افراد کمتر از یک سال پیش به قتل رسیدند، این چیزی است که همچنان ادامه دارد، همچنان به قتل می‌رسانند، همچنان کشتار می‌کنند، همچنان جان مردم را به مخاطره می‌اندازند، اعتقاد دارم که موجودیت آنها باید به پایان برسد، اعتقاد دارم که محو آنها اجتناب ناپذیر است، این گونه سرکوبها و این دولت‌های مستبد همواره خاتمه می‌یابند، انسانیت است که در نهایت در عزمش برای آزادی، در عزمش برای رفتار عادلانه پیروز می‌شود، البته ما نمی‌دانیم دقیقا در چه زمان و تا آن موقع ما نظاره‌گر بیشتر و بیشتر آن خواهیم بود، بنابر این فکر می‌کنم که ما باید تلاشهای خودمان را دو برابر کنیم، فکر می‌کنم کسانی از ما که دوست سازمان مجاهدین خلق ایران هستیم، فکر می‌کنم که اقدامات زیادی انجام دادیم، فکر می‌کنم می‌توانیم به دستاوردهای خود افتخار کنیم، دورانی بود که بسیار مایوس بودیم که نمی‌توانیم به اندازة کافی به کارمان سرعت بدیم برای اینکه می دانستیم که هر چقدر بیشتر طول بکشد، افراد بیشتری به قتل می‌رسند، و این اتفاق افتاد، اگر به مستندات اقدامات ما در سالهای ۲۰۱۱، ۲۰۱۲، ۲۰۱۳ نگاه کنید و بعد همة آن افرادی که بعدا کشته می‌شدند ، به قتل نمی‌رسیدند، مثل وضعیتی که الان وجود دارد، چیزی که از بابت آن بسیار دلگیرم که تا کنون نتوانستیم عملی کنیم، نتوانستیم که برویم و به بقیه دنیا از جمله در کشور خودم نشان دهیم که این سازمان چه خوب، یکپارچه، فوق‌العاده، قهرمان و شجاع است. چیزی که مشابه آن دردسترس نبود هنگامی که مردم در بهار عرب دولت مصر را به زیرکشیدند، ما آلترناتیوی نداشتیم و در مقابل چه بدست آوردیم، ما اخوان‌المسلمین را داشتیم‌‌‌، اینطور نیست؟‌ و به لیبی نگاه کنید، ما یک دولتی را سرنگون کردیم یک دیکتاتوری عریان، ضعیف و سلطه پذیر و چه بدست آوردیم؟ جنگ داخلی و هرج و مرج، اما اینجا وضعیت متفاوت است، در آن زمان واقعیت داشت و در عجب بودم که چرا این موضوع به عنوان بخشی از بهار عرب در نظر گرفته نمی‌شد، چرا اعضای سازمان مجاهدین در صفحة اول مجله تایم قرار نداشتند، همانند افرادی که اخوان‌المسلمین را در مصر به سر کار آوردند به عنوان مدافعان آزادی ، چرا آنها قرار نداشتند؟ برای اینکه ما این پیام را به بالاتر به افراد بدگمان نرساندیم، آنهایی که فکر می‌کنند خیلی با هوش هستند به همین خاطر به حرف کسی گوش نمی‌کنند، و شاید برخی افراد شرور که آبونه تبلیغات رژیم ایران هستند، اما ما بهتر از آنها هستیم، باید که بتوانیم این پیام را به بیرون ببریم. معتقدم که اگر شهروندان کشورم می‌توانستند این صحنه را مشاهده کنند، بیش از ۳۰۰ میلیون شهروند ، اگر باب توریسلی و من می‌توانیم نسبت به آن به توافق برسیم، این خودش ۷۰ درصد قضیه است، درست است؟ یا ۸۰ درصد، چند درصداز آمریکاییان با عبور از آن تالار تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند؟‌ چند درصد آمریکاییان هستند که وقتی از این تالار عبور می‌کنند، دقیقا احساس من را دارند، که اصلا نمی باید اتفاق می‌افتاد، چطور این اجازه را دادیم که اتفاق بیافتد، همانند احساسی که نسبت به کشتارهایی نظیر این داریم، اما مشکل تنها این نیست که ما چیزی را در گذشته به صورت اشتباه انجام دادیم، می‌توانستیم مانع وقوع هولوکاست شویم، الان دیگر نمی‌توانیم، فقط می‌توانیم از آن بیاموزیم، می‌توانیم مانع تکرار آن شویم، می توانیم مانع تکرار آن شویم با وادار کردن آنها که نگذاریم ما را مرعوب کنند، مطمئن شویم که مردم به آگاهی رسیده‌اند و نسبت به آلترناتیوی که موجود است به اشراف رسیده‌اند، برای اینکه آلترناتیوی در مقابل حکومت دینی وجود دارد، در مقابل قتل، کشتار، این یک دولت در تبعید است که برای سالیان در اینجا حضور داشته، در طول سالیان به سطح بالایی از آگاهی و پیچیدگی رسیده است، به سطح بالایی از مقبولیت در سراسر جهان رسیده است، و به ما این اطمینان خاطر را می‌دهد که اگر اقداماتی برای سرنگونی این رژیم وحشتناک انجام دهیم، هر چه زودتر بهتر، نه تنها می‌توانیم جانهای بیشماری را نجات دهیم بلکه می‌توانیم به انتقال قدرتی در ایران اعتماد داشته باشیم، که توسط جنبش بسیار مسئولی صورت می‌گیرد، نه تنها یک گروه، بلکه به کمیت بزرگی از افراد که جزئی از یک ائتلاف هستند، فکر می‌کنم که این چیزی است که این واقعیت اجتناب ناپذیر را بسیار تسریع می‌کند و باعث دلگرمی نیست که فقط به این واقعیت بدیهی اذعان کنیم، چونکه این اتفاق روزی محقق می‌شود، برای اینکه بین الان و آن روز، جان یکصد نفر، دو هزار، بیشتر، آخوندها چه واکنشی خواهند داشت، هنگامی که آن روز برسد و در مقابل انتخابهایی قرار بگیرند،که یا باید کناره‌گیری کنند و یا اینکه بگویند شاید اگر یک صد هزار نفر دیگر را بکشیم بتوانیم آنها را خنثی کنیم. من نمیدانم آنها چه تصمیمی خواهند گرفت

ما نباید بگذاریم که این امر ناگزیر دوباره اتفاق بیافتد، باید آنرا هدایت کنیم، بایدتحت فشار قرار دهیم، جزئی از آن شویم. همه اینها مسئولیت ماست، مگر اینکه بپنداریم که اثرات آنها تنها رو به ایرانیان بوده، فقط به این فکر کنید که چه تعداد از هموطنانم به قتل رسیدند، توسط آن جانوران، چه تعداد؟ در عراق ، در سراسر جهان، آنها تهدید کردند که در کشورمان کشتار کنند، یک سال پیش، یک سال و نیم پیش، آنها تهدید کردند که در اینجا کشتار کنند، هنگامی که من به همراه خانم مریم رجوی یک سال و نیم پیش در اینجا حضور داشتم، آنها ۴ نفر را فرستادند که بمب‌گذاری کنند، آنها ۴ نفر را سال گذشته به پاریس فرستادند که بمب‌گذاری کنند، ممکن است یک روز بتوانند این کار را بکنند، اگر جلوی آنها را نگیریم، بنابر این فکر می‌کنم که موضوع کنفرانس ما برای امسال باید این باشد که چکار کنیم که این موضوع را تسریع کنیم، چطور می‌توانیم پیام خودمان را به بیرون بفرستیم، بهتر از آنطور که در گذشته انجام دادیم، زیرا در اینجا سازمانی وجود دارد که منتظر است ایران را هدایت کند، در خلاصی از فلاکت، وحشیگری، مشکلات وحشتناکی که این رژیم در سراسر دنیا به وجود آورده. ما شنیدیم، بدون اینکه در رابطه با آن فکر کنیم، بزرگترین حامی تروریسم ، منظور از این واژه چیست؟ دولت حامی تروریسم؟ و به آنها اجازه می دهیم که در سازمان ملل کرسی داشته باشند؟ در واقع با آنها مانند یک انسان گفتگو می‌کنیم، درحالیکه بزرگترین دولت حامی تروریسم هستند؟ ما این موارد را بهم ربط نمی دهیم یا حداقل برخی نمی‌دهند. این وظیفه ماست که اینها را به هم ربط بدهیم، این وظیفه ما است که مطمئن شویم که پیام ما به بیرون می‌رسد، و ما باید خودمان را مسئول بدانیم که به اندازه موثری که لازم بود، عمل نکردیم. ما می‌توانیم، ماهدف بزرگی در اینجا داریم. هیچ کاری در زندگی بهتر از این نمی‌توانید انجام دهید که به مردمی برای رهایی کمک کنید. و نمی‌توانم به اندازه کافی از خانم مریم رجوی تشکر کنم، که به من این اجازه را داد، که بخشی از این هدف باشم، که باعث افتخار من می‌شود، که احتمالا باعث افتخار فرزندانم خواهد شد، و این چیزی است که من را وا می‌دارد که متوقف نشوم، و این تنها برای من در قالب شعار نیست، واقعا آرزو دارم که همدیگر را در تهران ببینیم، و این گردهمایی را در آنجا برگزار کنیم، باید که این را محقق کنیم، می‌باید که این را محقق کنیم، خدا شما را حفظ کند، و افراد دیگری در این موقعیتی که شما قرار دارید قرار داشتند، که به تلاش خود ادامه می‌دهید و موفق نمی‌شوید، به تلاش خود ادامه می‌دهید و موفق نمی‌شوید، محقق شدنی است، بگذارید که الان این انتفاق بیافتد نه بعد از مرگ یک صد هزار نفر دیگر، تشکر می‌کنم و خدا شما را حفظ کند.