سید احمد غزالی: قوانین انسانی سکوت و بی عملی را بر ما ممنوع می کنند
سید احمد غزالی-قوانین انسانی سکوت و بی عملی را بر ما ممنوع می کنند
سید احمد غزالی – نخست‌وزیر پیشین الجزایر
سلام علیکم
هرگز نمی‌توانم به‌خوبی و با همان تأثیرگذاری از این وقایع هم‌چون مریم رجوی سخن بگویم.
هیچ‌وقت هم استعداد خوان گارسه و حقوقدانان و متخصصین بین‌المللی را نخواهم داشت.
پس من توضیحات خودم را می‌دهم. هر کسی سهم خودش را بر می‌دارد. من به شورای ملی مقاومت ایران و کاری که انجام می‌دهد اعتماد دارم.
به حقوقدانان برجسته اعتماد دارم. به سایر دوستان مقاومت هم اعتماد دارم. ولی چه باید بکنیم؟
در اینجا دوباره به جنبه اقدام‌کردن باز می‌گردم.
همیشه گفته‌ام که مشکل ایران در سطح جهان بسیار بد مطرح شده،
چرا که از همه‌چیز صحبت می‌شود، اعم از بمب اتمی و غیره -انگار مردم وجود ندارند-
به‌جز از کشتار ۱۲۰ هزار تن از هواداران و مبارزان مجاهدین خلق. ما همگی درباره این کشتارها شنیده‌ایم،
از طریق کتاب‌ها، شهادت‌های مکتوب و غیره. ولی شدت و حدت موضوع بیشتر از اینهاست. از لحظه‌یی که خود قربانیان با ما سخن می‌گویند، دیگر نمی‌توانیم در همان نقش ناظر باقی بمانیم،
از لحظه‌یی که ما هم به شاهدان تبدیل می‌شویم،
برای ما غیر قابل بخشش خواهد بود، برای ما مراکشی‌ها، الجزایری‌ها و تونسی‌ها،
اگر که هم‌چنان به نادیده‌گرفتن این وقایع ادامه بدهیم و فکر کنیم که ایران دور است و به ما مربوط نیست؛ به ما مربوط نیست.
جنایت علیه بشریت به‌روشنی و با دقت در (مذاهب صاحب) کتاب تعریف شده است.
در قرآن به‌روشنی تعریف شده و آمده است: کسی که فردی را به‌ناحق به‌قتل برساند مانند این است که همه انسان‌ها را کشته است.
این یک تعریف بسیار واضح است مبنی بر این‌که کسانی که اقدام به کشتار یا شکنجه بیگناهان می‌کنند، از نظر خدا مثل این است که اقدام به شکنجه یا کشتار تمامی بشریت می‌کنند و کسی هم که یک جان را نجات می‌دهد، مانند این است که همه بشریت را نجات داده است.
بنا بر این، چه معتقد باشیم و چه نباشیم، قانون بشر و قانون خدا ما را قویاً شریک جرم مواردی می‌داند که شاهد آن هستیم، اگر که سکوت پیشه می‌کنیم.
و به‌عنوان رئیس کمیته همبستگی با مردم ایران، به دوستان عربم فراخوان می‌دهم که بر روی این موضوعات متمرکز بشویم:
اول، مطلع‌کردن افکار عمومی بر سر وقایعی که در ایران رخ می‌دهند و دوم، اعمال فشارهای ضروری برای اجرای عدالت.
ما در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ اما هویت انسانی خود را از دست خواهیم داد، اگر که شهادت ندهیم و دست به اقدام نزنیم تا عدالت برقرار شود؛ عدالت موفق شود. البته که وقتی ایران به دموکراسی دست یابد، (عدالت) اجرا خواهد شد، ولی باید قبل از آن هم اجرا شود؛ و انبوهی کار باقی مانده، انبوهی کار نه فقط برای مسئولان شورای ملی مقاومت، بلکه هم‌چنین برای خود ما.
نگاهی بیندازید به آنچه در رابطه با نسل‌کشی یهودیان صورت می‌گیرد. هزاران فیلم وجود دارد که کشتار یهودیان را نشان می‌دهند. باید صدها و هزاران فیلم هم در رابطه با آنچه الآن شنیدیم وجود داشته باشد و اگر من که خودم شکنجه نشده‌ام، با شنیدن صحبت‌های این شاهدان و قربانیان اینقدر منقلب شده‌ام، برایم قابل تصور است که خود آنها چه درد عظیمی را متحمل می‌شوند، هر بار که از آنچه بر سرشان آورده‌اند صحبت می‌کنند.
زنان بارداری که اعدام شده‌اند، نوزادانی که مادرانشان اعدام شده‌اند، جوانانی که شکنجه و اعدام شده‌اند. آیا می‌توانیم به‌خود اجازه بدهیم که خواب آسوده داشته باشیم بدون این‌که کاری بکنیم؟
دوستان عزیز،
من در همه جلسات طی سه روز گذشته شرکت کردم و این واقعاً سخت‌ترین جلسه بود؛ سخت‌ترین جلسه بود و نباید به اشک‌ریختن همراه کسانی که اشک می‌ریزند اکتفا کرد؛ بلکه باید همراه کسانی که دست به اقدام می‌زنند، اقدام کرد.
بسیار متشکرم.
مطالب مرتبط:
عبد علیان المحیسری: مجاهدین خلق یک آرمان است
سید احمد غزالی: چهل سال شمشیر و آتش بر سر مردم ایران
سید احمد غزالی – نخست‌وزیر پیشین الجزایر
سلام علیکم
هرگز نمی‌توانم به‌خوبی و با همان تأثیرگذاری از این وقایع هم‌چون مریم رجوی سخن بگویم.
هیچ‌وقت هم استعداد خوان گارسه و حقوقدانان و متخصصین بین‌المللی را نخواهم داشت.
پس من توضیحات خودم را می‌دهم. هر کسی سهم خودش را بر می‌دارد. من به شورای ملی مقاومت ایران و کاری که انجام می‌دهد اعتماد دارم.
به حقوقدانان برجسته اعتماد دارم. به سایر دوستان مقاومت هم اعتماد دارم. ولی چه باید بکنیم؟
در اینجا دوباره به جنبه اقدام‌کردن باز می‌گردم.
همیشه گفته‌ام که مشکل ایران در سطح جهان بسیار بد مطرح شده،
چرا که از همه‌چیز صحبت می‌شود، اعم از بمب اتمی و غیره -انگار مردم وجود ندارند-
به‌جز از کشتار ۱۲۰ هزار تن از هواداران و مبارزان مجاهدین خلق. ما همگی درباره این کشتارها شنیده‌ایم،
از طریق کتاب‌ها، شهادت‌های مکتوب و غیره. ولی شدت و حدت موضوع بیشتر از اینهاست. از لحظه‌یی که خود قربانیان با ما سخن می‌گویند، دیگر نمی‌توانیم در همان نقش ناظر باقی بمانیم،
حتی ناظری که ابراز همدردی می‌کند. باید نقش ناظر را کنار بگذاریم و نقش مسئول را بپذیریم.
از لحظه‌یی که ما هم به شاهدان تبدیل می‌شویم،
قوانین انسانی هم‌چون قوانین الهی، هرعقیده و مرامی هم که داشته باشیم،
سکوت و بی‌عملی را بر ما ممنوع می‌کنند.
برای ما غیر قابل بخشش خواهد بود، برای ما مراکشی‌ها، الجزایری‌ها و تونسی‌ها،
اگر که هم‌چنان به نادیده‌گرفتن این وقایع ادامه بدهیم و فکر کنیم که ایران دور است و به ما مربوط نیست؛ به ما مربوط نیست.
جنایت علیه بشریت به‌روشنی و با دقت در (مذاهب صاحب) کتاب تعریف شده است.
در قرآن به‌روشنی تعریف شده و آمده است: کسی که فردی را به‌ناحق به‌قتل برساند مانند این است که همه انسان‌ها را کشته است.
این یک تعریف بسیار واضح است مبنی بر این‌که کسانی که اقدام به کشتار یا شکنجه بیگناهان می‌کنند، از نظر خدا مثل این است که اقدام به شکنجه یا کشتار تمامی بشریت می‌کنند و کسی هم که یک جان را نجات می‌دهد، مانند این است که همه بشریت را نجات داده است.
بنا بر این، چه معتقد باشیم و چه نباشیم، قانون بشر و قانون خدا ما را قویاً شریک جرم مواردی می‌داند که شاهد آن هستیم، اگر که سکوت پیشه می‌کنیم.
سکوت‌نکردن فقط صحبت‌کردن نیست، نوعی اقدام‌کردن است
و به‌عنوان رئیس کمیته همبستگی با مردم ایران، به دوستان عربم فراخوان می‌دهم که بر روی این موضوعات متمرکز بشویم:
اول، مطلع‌کردن افکار عمومی بر سر وقایعی که در ایران رخ می‌دهند و دوم، اعمال فشارهای ضروری برای اجرای عدالت.
ما در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ در پی انتقام‌جویی نیستیم؛ اما هویت انسانی خود را از دست خواهیم داد، اگر که شهادت ندهیم و دست به اقدام نزنیم تا عدالت برقرار شود؛ عدالت موفق شود. البته که وقتی ایران به دموکراسی دست یابد، (عدالت) اجرا خواهد شد، ولی باید قبل از آن هم اجرا شود؛ و انبوهی کار باقی مانده، انبوهی کار نه فقط برای مسئولان شورای ملی مقاومت، بلکه هم‌چنین برای خود ما.
نگاهی بیندازید به آنچه در رابطه با نسل‌کشی یهودیان صورت می‌گیرد. هزاران فیلم وجود دارد که کشتار یهودیان را نشان می‌دهند. باید صدها و هزاران فیلم هم در رابطه با آنچه الآن شنیدیم وجود داشته باشد و اگر من که خودم شکنجه نشده‌ام، با شنیدن صحبت‌های این شاهدان و قربانیان اینقدر منقلب شده‌ام، برایم قابل تصور است که خود آنها چه درد عظیمی را متحمل می‌شوند، هر بار که از آنچه بر سرشان آورده‌اند صحبت می‌کنند.
زنان بارداری که اعدام شده‌اند، نوزادانی که مادرانشان اعدام شده‌اند، جوانانی که شکنجه و اعدام شده‌اند. آیا می‌توانیم به‌خود اجازه بدهیم که خواب آسوده داشته باشیم بدون این‌که کاری بکنیم؟
دوستان عزیز،
من در همه جلسات طی سه روز گذشته شرکت کردم و این واقعاً سخت‌ترین جلسه بود؛ سخت‌ترین جلسه بود و نباید به اشک‌ریختن همراه کسانی که اشک می‌ریزند اکتفا کرد؛ بلکه باید همراه کسانی که دست به اقدام می‌زنند، اقدام کرد.
بسیار متشکرم.
مطالب مرتبط:
عبد علیان المحیسری: مجاهدین خلق یک آرمان است
سید احمد غزالی: چهل سال شمشیر و آتش بر سر مردم ایران