سوانح و حوادث کارگری در حیطه کار کارگران ایران – قیام ایران
قیام ایران - سوانح و حوادث کارگری در حیطه کار کارگران ایران
گفتگو با غلامعلی قائمی نیا
یکی ازمشکلاتی که گریبان جامعه کارگری ایران رو گرفته علاوه بر کمیود دستمزد و نداشتن آینده شغلی و عدم بیمه و نداشتن مسکن حوادث و سوانح درحین کاره که متاسفانه هرسال جان تعدادی ازکارگران میهنمونمون رو میگیره و تعدادی ازاونها دچارضایعات جدی جسمی میشن
درگفتگوی امروزمروری خواهیم داشت که چرا این آمار درکشورما اینقدربالاست و آیا اونچنانکه رسانه های حکومتی این حوادث ناشی ازبیدقتی کارگرانه ویا نداشتن حداقلهای تعریف شده ایمنی درمحیط کار. همراه هستیم با غلامعلی قائمی نیا درگفتگوی امروز
ج : در طی هفته گذشته بیش از ۵۰ مورد حوادث کارگری درشهرهای مختلف داشته ایم که این تازه بخشی از واقعیت است وعدد واقعی خیلی بیشتر است . دررژیم آخوندی هیچگاه آمار واقعی از مشکلات جامعه توسط حکومت ویا ارگانهای رسمی آن داده نمی شود ولذا آمارها درهرزمینه ای از فقر وبیکاری وگرانی گرفته تا حوادث کار بسیار بیشتراز آمار اعلام شده توسط حکومت است.
اما همین آمار اعلام شده هم مبین عمق فاجعه است . سه سازمان ، مسئول جمع آوری داده های آماری مربوط به حوادث کاری هستند : ۱- سازمان تامین اجتماعی ۲- سازمان آتش نشانی ۳- سازمان پزشکی قانونی کشور . دراین میان، سازمان تامین اجتماعی صرفا آن بخش از سوانح ، از جمله سوانح ناشی از کار را ثبت می کند که به بیمه شدگان اش مربوط باشند و در اساس سوانح شغلی فاقدان پوشش بیمه ای را در بر نمی گیرد .
سازمان آتش نشانی نیز فقط آن دسته از سوانح شغلی را ثبت می کند که درمقطع زمانی وقوع شان به خود این سازمان احاله می شوند و سایر مواردی را که محل رجوع اش قرار نمی گیرند ، پوشش نمی دهد . پزشک قانونی هم لیست آماری ویژه منتشرنمی سازد ، مگر در ارتباط با وزارت خانه های معینی رقم ارائه می دهد . در بستر چنین فقر گسترده ی اطلاعاتی است که مرکز آمار وزارت کار برخی اعداد را اعلام میکند .
طبق آخرین آمار تعداد آسیب شغلی در سال ۹۷، حدود ۹هزار و ۹۹۶ نفر حادثه گزارش شده است . سازمان پزشکی قانونی روز سه‌شنبه هشتم مرداد اعلام کرد تعداد کسانی که در سه ماهه اول سال جاری در اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست داده‌اند نسبت به بهار سال گذشته ۱۷، ۹درصد افزایش داشته اشت.
در سال ۹۶ بیش از ۳۰هزار حادثه ناشی از کار گزارش‌شده است. (خبرگزاری حکومتی مهر ۲۲فروردین ۱۳۹۷) اکبر شوکت، رئیس کانون کارگران ساختمانی کشور دوشنبه ۲۱ مرداد گفته بود که حوادث ناشی از کار در بخش ساختمان هر سال جان ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ کارگر را می‌گیرد. این تازه همه واقعیت نیست حدود ۶برابر این رقم نیز بر اثر بیماریهای شغلی فوت میکنند.
مرگ در اثر حوادث ناشی از کار دومین عامل مرگ و میر در ایران بعد از تصادفات است. و ایران به لحاظ رعایت مسائل ایمنی کار در میان کشورهای جهان رده ۱۰۲ را دارد. داریوش پناهی زاده ، معاون طب کار و کمیسیون پزشکی اداره تامین اجتماعی می گوید؛ مجموعه این آمار محافظه کارانه دولتی مربوط به کارگرانی است که تحت پوشش تامین اجتماعی و قانون کار قرار دارند.
این در حالی است که ۹۰ درصد از نیروی کار ایران یا رقمی معادل حدود یازده میلیون کارگر از شمول قانون کارکشور خارج هستند. اما به این علت آمار آسیب دیده گی و مرگ ، این بخش از کارگران یا کارگران ساختمانی – کولبران ( که هر ساله تعداد زیادی از آنان به دلیل مخاطرات پرتاب شدن از کوه و یا تیراندازی مستقیم توسط نیروهای انتظامی مرزبان کشته یا مجروح و راهی بیمارستان ها می شوند)
مهاجر و پناهندگان که معمولا در حاشیه ای ترین بخش کار به دشوارترین نوع مشاغل زیان آور اشتغال دارند، نامعلوم است. نکته دیگری که در مورد آمار دولتی وجود دارد این است که آمار مذکور فقط به آ ن نوع از حوادث شغلی اختصاص دارد که منجر به قطع انگشت یا شکستن پا یا حادثه ای مانند افتادن از ارتفاع است که منجر به مرگ کارگر می شود.
در حالیکه رقم واقعی بیماری های شغلی ناشی از انجام کارهای سخت و زیان آور و سرطانزا که بصورت تدریجی کارگران و خصوصا زنان و مردان کشاورز را از پا در می آورد در آمارهای دولتی دیده نمی شود. این در حالی است که بنا به پژوهش های نهادهای کارگری جهانی بیش از نیمی از مرگ کارگران در هر سال بخاطر بیماریهای شغلی و مهلک است.
به همین ترتیب انواع و اقسام بیماری های روحی و روانی که کارگران بخاطر انجام کار های سخت و یکنواخت بتدریج به آن دچار می شوند در محاسبات رژیم قرار ندارند. علاوه بر آن، کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند، از آمارهای دولتی حوادث و مرگ و میر ناشی از کار حذف می‌شوند.
برای مثال، کلیه کارگاه‌های کوچک زیر ده نفر درایران بر طبق ماده ۱۹۱قانون کار، مشمول آن قانون نمی‌شوند. کارگران ساختمانی روزمزد نیز مشمول قانون کار نمی‌شوند. در اردیبهشت ۹۸خبرگزاری ایرنا از قول نایب رییس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور، اعلام کرد: «سه میلیون و ۵۰۰هزار کارگر زیرزمینی با حداقل دستمزد و بدون بیمه در کشور وجود دارد.
گسترش قانون موقت به این معضل دامن زده است. کارگران زیرزمینی نه تنها ثبت نشده‌اند، بلکه از نظارت بیمه و حداقل دستمزد معافند». بنابراین، خیل عظیمی از کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند، از آمارهای حوادث ناشی از کار وزارت کار حذف می‌شوند.
ج: بی احتیاطی کارگران یکی از دروغهای بزرگ ووقیحانه آخوندها برای فرار از مسئولیت وتوجیه شرایط برده داری است که بر جامعه کارگری ما حاکم کرده اند . چه کسی حاضر می شود که آگاهانه جان خودش را به خطر بیفکند ویا خانواده اش رابی سرپرست کند اتفاقا بررسی حوادث کارگری واعترافات کارگزاران خود رژیم بوضوح نشان میدهد که علت همه حوادث کارگری دقیقا ناشی از اهمال وشرایطی است که خود رژیم برای غارت وچپاول در شرایط کار ایجاد کرده است .
ایمنی در محیط کار که یک حق پایه‌یی کارگران است هم‌چون بسیاری حقوق دیگر در ایران تحت حاکمیت آخوندها، مدتها است که به فراموشی سپرده شده. طبق همه بررسی ها کمبود آموزش، نظارت، وسایل ایمنی و بهداشت محیط کار، مهمترین عوامل حوادث کاری محسوب می‌شوند.
همه این عوامل مسئولیت کارفرما و یا دولت است . یک مثال ساده می زنم :حوادث ساختمانی با حدود ۲میلیون کارگر که در آن زمینه مشغول به کار هستند، بیش از نیمی ازحوادث کار را تشکیل میدهد. برای مثال، سقوط از ارتقاع و اصابت سر کارگران با اجسام سخت، از حوادث رایج در آن زمینه است. این حوادث می‌تواند با داشتن وسایل ایمنی مثل کلاه‌های ایمنی، کمربند ایمنی، دستکش و کفش ایمنی، آسیب‌پذیری کارگران را کمتر کند.
اما متاسفانه این حداقل ها در محیط های کار درایران مطلقا رعایت نمی شود چون کارفرما این وسائل ضروری را برای کارگران به خاطر سودجوئی تامین نمی کند . مثال دیگر داربست‌های ساختمانی بسیار نازل و بی‌کیفیت چون کارفرما نمی خواهد بخاطر سود بیشتر وسائل کار با کیفیت تهیه کند .
اغلب کارگاهها و کارخانه‌ها و معدنها به‌خصوص آنها که تحت اشغال سپاه پاسداران و ارگانهای سرکوبگر رژیم هستند و الزامی به پاسخگویی به هیچ مرجعی ندارند، فاقد امکانات ایمنی هستند. (نمونه فاجعه معدن یورت با ۴۳کشته در سال گذشته که رسما اعلام کردند که بدلیل عدم وجود هواکش داخلی معدن و نیز ورود باطری به د اخل معدن بوده است)
بسیاری از حوادث محیط کار ناشی از استفاده از وسائل غیر استاندارد ویا با کیفیت پائین است مثلا در برخی پالایشگاهها بعلت زنگ زدگی لوله ها ویا استاندارد نبودن شیرهای ایمنی و غیره انفجار رخ میدهد و بسیاری جان خود را از دست میدهند ویا معلول می شوند .
سیاست غارت وچپاول منابع ملی تحت عنوان خصوصی سازی باعث شده تا در کارخانه های بزرگ صنعتی نیز می نی مم های رعایت مسائل ایمنی نشود چرا که کارگزاران دزد رژیم حاضر نیستند برای ایمنی کارکنان حداقل های لازم را هزینه کنند ازتامین مواد بی کیفیت گرفته تا استفاده مداوم از ابزارهای از دور خارج شده .
قراردادهای موقت ناشی از نبود شغل ثابت، یک عامل مهم دیگر است. کارگران موقت و بی‌تجربه ناچارند به هر کاری تن بدهند و این، خطر حوادث ناشی از کار را بسیار بالا می‌برد. دستمزد بسیار کم، کارگران را وادار میکند که ساعتهای طولانی‌تری را به کار بپردازند که گاه به ۱۵ یا حتی ۱۸ساعت در روز میرسد. این میزان ساعت کار، باعث خستگی و از بین رفتن تمرکز و در نتیجه وقوع حوادث ناشی از کار میشود.
قابل‌توجه است که در اول ماه مه ۱۸۸۶ که به‌واسطه سرکوب کارگران در آن روز، به‌عنوان روز جهانی کارگر شناخته میشود، خواسته کارگران اعتصابی کاهش ساعتهای کار از ۱۰ساعت به ۸ساعت در روز بود. امروز بعد از ۱۳۲سال کارگران هم‌میهن ما گاه ۱۵ تا ۱۸ساعت کار میکنند.
علی خدایی عضو کارگری شورای عالی کار نیز در این زمینه گفت، به کارگران وسایل ایمنی مناسب داده نمی‌شود و کارگران به دلیل نداشتن امنیت شغلی مجبورند در هر حالتی به کار خود ادامه دهند. درامر نظارت بر محیط کار بلحاظ اینکه مقررارت ایمنی رعایت می شود یا نه یک اعتراف همه چیز را بیان میکند علی خدایی می گوید ”
در سطح کشور حدود ۳ و نیم میلیون کارگاه شناسنامه‌دار و ثبت شده وجود دارد که به ازای همه‌ی این کارگاهها وزارت کار تنها ٨۰۰ بازرس برای ایمنی کار دارد. در چنین شرایطی گاهی هر ۵ سال یک بار نوبت بازرسی از هر کارگاه فرا میرسد. یعنی درطی ۵ سال هیچ نظارتی بر کارگاهها بلحاظ اینکه مسائل ایمنی رعایت می شود یاخیر وجود ندارد . می بینید که فاجعه تا کجا عمیق است
ج : بیکاری گسترده همراه با گرانی شدید همه چیز باعث شده تا کارگران برای فقط زنده ماندن به همه شرایطی که آخوندها ایجاد میکنند تن دهند. مدتی پیش یک نماینده مجلس رژیم رسما گفت که بیش از «۸۳ درصد کارگران زیر خط مرگ زندگی میکنند».
همین الان بسیاری ازفارغ التحصیلان دانشگاهی برای اینکه فقط زنده بمانند مجبورند که به کارگری روز مزد ساختمانی بپردازند فارغ التحصیلانی که بعضا حتی مدرک دکترای تخصصی دررشته های فنی هم دارند .گرانی هم که وحشتناک است همین هفته گذشته یک ارگان رسمی رژیم اعلام کرد که بدلیل گرانی طبقه ضعیف ومتوسط ایران قادر به تامین تن ماهی هم برای خوردن نیستند .
در چنین شرایطی است که کارگران محروم مجبور می شوند که به این شرایط تن دهند اما این به معنای آن نیست که کارگران شرایط را پذیرفته اند بلکه این شرایطی است که تحمیل شده است بهمین دلیل هم می بینیم که علیرغم تهدید دستگیری و اخراج از کار وسایر مسائل بازهم کارگران به تجمعات اعتراضی واعتصابات خود برای رسیدن به می نی مم حقوق خود ادامه میدهند و اقدامات سرکوبگرانه رژیم نتوانسته جلوی این حرکات اعتراضی را بگیرد
مطالب مرتبط
کمیسیون کار شورای ملی مقاومت: حداقل ۱۰کارگر طی دو روز در محیط کار جان باختند
مرگ فزاینده کارگران به‌خاطر سیاست‌های ضد کارگری رژیم آخوندی
گفتگو با غلامعلی قائمی نیا
یکی ازمشکلاتی که گریبان جامعه کارگری ایران رو گرفته علاوه بر کمیود دستمزد و نداشتن آینده شغلی و عدم بیمه و نداشتن مسکن حوادث و سوانح درحین کاره که متاسفانه هرسال جان تعدادی ازکارگران میهنمونمون رو میگیره و تعدادی ازاونها دچارضایعات جدی جسمی میشن
درگفتگوی امروزمروری خواهیم داشت که چرا این آمار درکشورما اینقدربالاست و آیا اونچنانکه رسانه های حکومتی این حوادث ناشی ازبیدقتی کارگرانه ویا نداشتن حداقلهای تعریف شده ایمنی درمحیط کار. همراه هستیم با غلامعلی قائمی نیا درگفتگوی امروز
س :ما هرروز خبرهایی از کشته شدن کارگران بر اثر حوادث کار می‌شنویم آیا آماری هست که نشون بده آمار حوادث کار درایران چقدر است ؟
ج : در طی هفته گذشته بیش از ۵۰ مورد حوادث کارگری درشهرهای مختلف داشته ایم که این تازه بخشی از واقعیت است وعدد واقعی خیلی بیشتر است . دررژیم آخوندی هیچگاه آمار واقعی از مشکلات جامعه توسط حکومت ویا ارگانهای رسمی آن داده نمی شود ولذا آمارها درهرزمینه ای از فقر وبیکاری وگرانی گرفته تا حوادث کار بسیار بیشتراز آمار اعلام شده توسط حکومت است.
اما همین آمار اعلام شده هم مبین عمق فاجعه است . سه سازمان ، مسئول جمع آوری داده های آماری مربوط به حوادث کاری هستند : ۱- سازمان تامین اجتماعی ۲- سازمان آتش نشانی ۳- سازمان پزشکی قانونی کشور . دراین میان، سازمان تامین اجتماعی صرفا آن بخش از سوانح ، از جمله سوانح ناشی از کار را ثبت می کند که به بیمه شدگان اش مربوط باشند و در اساس سوانح شغلی فاقدان پوشش بیمه ای را در بر نمی گیرد .
سازمان آتش نشانی نیز فقط آن دسته از سوانح شغلی را ثبت می کند که درمقطع زمانی وقوع شان به خود این سازمان احاله می شوند و سایر مواردی را که محل رجوع اش قرار نمی گیرند ، پوشش نمی دهد . پزشک قانونی هم لیست آماری ویژه منتشرنمی سازد ، مگر در ارتباط با وزارت خانه های معینی رقم ارائه می دهد . در بستر چنین فقر گسترده ی اطلاعاتی است که مرکز آمار وزارت کار برخی اعداد را اعلام میکند .
طبق آخرین آمار تعداد آسیب شغلی در سال ۹۷، حدود ۹هزار و ۹۹۶ نفر حادثه گزارش شده است . سازمان پزشکی قانونی روز سه‌شنبه هشتم مرداد اعلام کرد تعداد کسانی که در سه ماهه اول سال جاری در اثر حوادث ناشی از کار جان خود را از دست داده‌اند نسبت به بهار سال گذشته ۱۷، ۹درصد افزایش داشته اشت.
ایران «رکورد‌دار» حوادث کارگری در جهان است
در سال ۹۶ بیش از ۳۰هزار حادثه ناشی از کار گزارش‌شده است. (خبرگزاری حکومتی مهر ۲۲فروردین ۱۳۹۷) اکبر شوکت، رئیس کانون کارگران ساختمانی کشور دوشنبه ۲۱ مرداد گفته بود که حوادث ناشی از کار در بخش ساختمان هر سال جان ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ کارگر را می‌گیرد. این تازه همه واقعیت نیست حدود ۶برابر این رقم نیز بر اثر بیماریهای شغلی فوت میکنند.
مرگ در اثر حوادث ناشی از کار دومین عامل مرگ و میر در ایران بعد از تصادفات است. و ایران به لحاظ رعایت مسائل ایمنی کار در میان کشورهای جهان رده ۱۰۲ را دارد. داریوش پناهی زاده ، معاون طب کار و کمیسیون پزشکی اداره تامین اجتماعی می گوید؛ مجموعه این آمار محافظه کارانه دولتی مربوط به کارگرانی است که تحت پوشش تامین اجتماعی و قانون کار قرار دارند.
این در حالی است که ۹۰ درصد از نیروی کار ایران یا رقمی معادل حدود یازده میلیون کارگر از شمول قانون کارکشور خارج هستند. اما به این علت آمار آسیب دیده گی و مرگ ، این بخش از کارگران یا کارگران ساختمانی – کولبران ( که هر ساله تعداد زیادی از آنان به دلیل مخاطرات پرتاب شدن از کوه و یا تیراندازی مستقیم توسط نیروهای انتظامی مرزبان کشته یا مجروح و راهی بیمارستان ها می شوند)
مهاجر و پناهندگان که معمولا در حاشیه ای ترین بخش کار به دشوارترین نوع مشاغل زیان آور اشتغال دارند، نامعلوم است. نکته دیگری که در مورد آمار دولتی وجود دارد این است که آمار مذکور فقط به آ ن نوع از حوادث شغلی اختصاص دارد که منجر به قطع انگشت یا شکستن پا یا حادثه ای مانند افتادن از ارتفاع است که منجر به مرگ کارگر می شود.
بیماری
در حالیکه رقم واقعی بیماری های شغلی ناشی از انجام کارهای سخت و زیان آور و سرطانزا که بصورت تدریجی کارگران و خصوصا زنان و مردان کشاورز را از پا در می آورد در آمارهای دولتی دیده نمی شود. این در حالی است که بنا به پژوهش های نهادهای کارگری جهانی بیش از نیمی از مرگ کارگران در هر سال بخاطر بیماریهای شغلی و مهلک است.
به همین ترتیب انواع و اقسام بیماری های روحی و روانی که کارگران بخاطر انجام کار های سخت و یکنواخت بتدریج به آن دچار می شوند در محاسبات رژیم قرار ندارند. علاوه بر آن، کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند، از آمارهای دولتی حوادث و مرگ و میر ناشی از کار حذف می‌شوند.
برای مثال، کلیه کارگاه‌های کوچک زیر ده نفر درایران بر طبق ماده ۱۹۱قانون کار، مشمول آن قانون نمی‌شوند. کارگران ساختمانی روزمزد نیز مشمول قانون کار نمی‌شوند. در اردیبهشت ۹۸خبرگزاری ایرنا از قول نایب رییس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور، اعلام کرد: «سه میلیون و ۵۰۰هزار کارگر زیرزمینی با حداقل دستمزد و بدون بیمه در کشور وجود دارد.
گسترش قانون موقت به این معضل دامن زده است. کارگران زیرزمینی نه تنها ثبت نشده‌اند، بلکه از نظارت بیمه و حداقل دستمزد معافند». بنابراین، خیل عظیمی از کارگرانی که مشمول قانون کار نیستند، از آمارهای حوادث ناشی از کار وزارت کار حذف می‌شوند.
س: در اینجا این سوال مطرح میشود که علت ویا علل اینهمه حوادث کارگری چیست؟ رژیم خودش میگوید که ناشی از بی احتیاطی کارگران است .
ج: بی احتیاطی کارگران یکی از دروغهای بزرگ ووقیحانه آخوندها برای فرار از مسئولیت وتوجیه شرایط برده داری است که بر جامعه کارگری ما حاکم کرده اند . چه کسی حاضر می شود که آگاهانه جان خودش را به خطر بیفکند ویا خانواده اش رابی سرپرست کند اتفاقا بررسی حوادث کارگری واعترافات کارگزاران خود رژیم بوضوح نشان میدهد که علت همه حوادث کارگری دقیقا ناشی از اهمال وشرایطی است که خود رژیم برای غارت وچپاول در شرایط کار ایجاد کرده است .
ایمنی در محیط کار که یک حق پایه‌یی کارگران است هم‌چون بسیاری حقوق دیگر در ایران تحت حاکمیت آخوندها، مدتها است که به فراموشی سپرده شده. طبق همه بررسی ها کمبود آموزش، نظارت، وسایل ایمنی و بهداشت محیط کار، مهمترین عوامل حوادث کاری محسوب می‌شوند.
همه این عوامل مسئولیت کارفرما و یا دولت است . یک مثال ساده می زنم :حوادث ساختمانی با حدود ۲میلیون کارگر که در آن زمینه مشغول به کار هستند، بیش از نیمی ازحوادث کار را تشکیل میدهد. برای مثال، سقوط از ارتقاع و اصابت سر کارگران با اجسام سخت، از حوادث رایج در آن زمینه است. این حوادث می‌تواند با داشتن وسایل ایمنی مثل کلاه‌های ایمنی، کمربند ایمنی، دستکش و کفش ایمنی، آسیب‌پذیری کارگران را کمتر کند.
اما متاسفانه این حداقل ها در محیط های کار درایران مطلقا رعایت نمی شود چون کارفرما این وسائل ضروری را برای کارگران به خاطر سودجوئی تامین نمی کند . مثال دیگر داربست‌های ساختمانی بسیار نازل و بی‌کیفیت چون کارفرما نمی خواهد بخاطر سود بیشتر وسائل کار با کیفیت تهیه کند .
امکانات ایمنی
اغلب کارگاهها و کارخانه‌ها و معدنها به‌خصوص آنها که تحت اشغال سپاه پاسداران و ارگانهای سرکوبگر رژیم هستند و الزامی به پاسخگویی به هیچ مرجعی ندارند، فاقد امکانات ایمنی هستند. (نمونه فاجعه معدن یورت با ۴۳کشته در سال گذشته که رسما اعلام کردند که بدلیل عدم وجود هواکش داخلی معدن و نیز ورود باطری به د اخل معدن بوده است)
بسیاری از حوادث محیط کار ناشی از استفاده از وسائل غیر استاندارد ویا با کیفیت پائین است مثلا در برخی پالایشگاهها بعلت زنگ زدگی لوله ها ویا استاندارد نبودن شیرهای ایمنی و غیره انفجار رخ میدهد و بسیاری جان خود را از دست میدهند ویا معلول می شوند .
سیاست غارت وچپاول منابع ملی تحت عنوان خصوصی سازی باعث شده تا در کارخانه های بزرگ صنعتی نیز می نی مم های رعایت مسائل ایمنی نشود چرا که کارگزاران دزد رژیم حاضر نیستند برای ایمنی کارکنان حداقل های لازم را هزینه کنند ازتامین مواد بی کیفیت گرفته تا استفاده مداوم از ابزارهای از دور خارج شده .
قراردادهای موقت ناشی از نبود شغل ثابت، یک عامل مهم دیگر است. کارگران موقت و بی‌تجربه ناچارند به هر کاری تن بدهند و این، خطر حوادث ناشی از کار را بسیار بالا می‌برد. دستمزد بسیار کم، کارگران را وادار میکند که ساعتهای طولانی‌تری را به کار بپردازند که گاه به ۱۵ یا حتی ۱۸ساعت در روز میرسد. این میزان ساعت کار، باعث خستگی و از بین رفتن تمرکز و در نتیجه وقوع حوادث ناشی از کار میشود.
سرکوب کارگران
قابل‌توجه است که در اول ماه مه ۱۸۸۶ که به‌واسطه سرکوب کارگران در آن روز، به‌عنوان روز جهانی کارگر شناخته میشود، خواسته کارگران اعتصابی کاهش ساعتهای کار از ۱۰ساعت به ۸ساعت در روز بود. امروز بعد از ۱۳۲سال کارگران هم‌میهن ما گاه ۱۵ تا ۱۸ساعت کار میکنند.
علی خدایی عضو کارگری شورای عالی کار نیز در این زمینه گفت، به کارگران وسایل ایمنی مناسب داده نمی‌شود و کارگران به دلیل نداشتن امنیت شغلی مجبورند در هر حالتی به کار خود ادامه دهند. درامر نظارت بر محیط کار بلحاظ اینکه مقررارت ایمنی رعایت می شود یا نه یک اعتراف همه چیز را بیان میکند علی خدایی می گوید ”
در سطح کشور حدود ۳ و نیم میلیون کارگاه شناسنامه‌دار و ثبت شده وجود دارد که به ازای همه‌ی این کارگاهها وزارت کار تنها ٨۰۰ بازرس برای ایمنی کار دارد. در چنین شرایطی گاهی هر ۵ سال یک بار نوبت بازرسی از هر کارگاه فرا میرسد. یعنی درطی ۵ سال هیچ نظارتی بر کارگاهها بلحاظ اینکه مسائل ایمنی رعایت می شود یاخیر وجود ندارد . می بینید که فاجعه تا کجا عمیق است
س: چرا کارگرهای ما حاضر میشن درچنین محیطهای غیراستانداردی بلحاظ ایمنی کارکنند و چرا ازکارفرما مطالبه نمیکنن که شرایط ایمنی را رعایت کنه ؟
ج : بیکاری گسترده همراه با گرانی شدید همه چیز باعث شده تا کارگران برای فقط زنده ماندن به همه شرایطی که آخوندها ایجاد میکنند تن دهند. مدتی پیش یک نماینده مجلس رژیم رسما گفت که بیش از «۸۳ درصد کارگران زیر خط مرگ زندگی میکنند».
همین الان بسیاری ازفارغ التحصیلان دانشگاهی برای اینکه فقط زنده بمانند مجبورند که به کارگری روز مزد ساختمانی بپردازند فارغ التحصیلانی که بعضا حتی مدرک دکترای تخصصی دررشته های فنی هم دارند .گرانی هم که وحشتناک است همین هفته گذشته یک ارگان رسمی رژیم اعلام کرد که بدلیل گرانی طبقه ضعیف ومتوسط ایران قادر به تامین تن ماهی هم برای خوردن نیستند .
در چنین شرایطی است که کارگران محروم مجبور می شوند که به این شرایط تن دهند اما این به معنای آن نیست که کارگران شرایط را پذیرفته اند بلکه این شرایطی است که تحمیل شده است بهمین دلیل هم می بینیم که علیرغم تهدید دستگیری و اخراج از کار وسایر مسائل بازهم کارگران به تجمعات اعتراضی واعتصابات خود برای رسیدن به می نی مم حقوق خود ادامه میدهند و اقدامات سرکوبگرانه رژیم نتوانسته جلوی این حرکات اعتراضی را بگیرد
مطالب مرتبط
کمیسیون کار شورای ملی مقاومت: حداقل ۱۰کارگر طی دو روز در محیط کار جان باختند
مرگ فزاینده کارگران به‌خاطر سیاست‌های ضد کارگری رژیم آخوندی