همراه با هنرمندان مقاومت – پیام همبستگی ناهید همت آبادی
پیام همبستگی ناهید همت آبادی با خانواده قربانیان کرون، زندانیان سیاسی، کانونهای شورشی و پزشکان و کادر درمانی
همصدا با مردم ستمدیده ایران
آری کسی هست که میآید. امید و انتظار همه محرومان و ستمکشان است.
آرمان همه سرکوب شدگان و زحمتکشان. به فریب، ریا و دجالیت خاتمه میدهد.
بر شکافهای تاریخی و طبقاتی مهر پایان میزند و تاریخ حقیقی انسان را باز میگشاید...“
انسان معاصر، محاصره در قحطی، جنگ، آوارگی، ترور و مرگ،
تحمیل بر اکثریتی و تمامیت رفاه برای معدودی، ”به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را “ *۱ اگر مذاهب، هنرمندان و نویسندگان نیز کورسوی فانوسی یا شعله ی چراغی فراسوی آینده ی انسان ستمدیده نمی افروختند و نغمه ی امیدی به حسن صور اسرافیل محض تسکین دلهای سوخته نمی نواختند...
ساموئل بکت*۲ در نمایشنامه: ”در انتظار گودو“ وقتی حتی دو بی خانمان گرسنه را بی صبرانه چشم انتظار آمدن ” گودو“ باقی گذاشته و او در موعد قرار اول نمیآید اما پسرک پیام آوری از سوی گودو هر بار با نشان دادن خود به دو مطرود محروم نوید میدهد که: گودو گفته منتظر من باشید... آیا با این پیام هر بار امید نجات را در درون و دلهای دو مستأصل بی خانمان احیا نمیکند و این آیا جز نویدی از سوی همه مذاهب برای انتظار و امید به آینده ای روشن میباشد؟
سوار بر اسب راهوار رکاب بزن و بیا... پیش از آن که مرکوب سپید بادپای و مغرور را نیز یک شب شقه کنند و با بالهای بلند دل انگیزش در برابر چشمان اشکریز ستاره ها از بلندای ستیغ کوه بیاویزند. رکاب بزن و بیا... تا... شاید پیش از آن که بمیرم، واژه های محبوب هزارساله گمشده را که شروران هر دوران به وسعت تزویر و رذالتشان سلاخی کرده و به صلابه آویخته اند نیز در تلألو شمشیر تساوی بخش و تسلا دهنده.
مطالب مرتبط
همراه با هنرمندان مقاومت – پیام همبستگی خانم مرجان
ناهید همت آبادی : رکاب بزن و بیا...