سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه - ماه کنعانی من - به قلم نویسنده صدیق حمید اسدیان
سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه - ماه کنعانی من - مقاله ای از نویسنده و شاعر صدیق حمید اسدیان
ماه کنعانی من
ماه کنعانی من! مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
«حافظ»
روز ۳۰دی۵۷، وقتی مسعود (رجوی) از زندان آزاد شد، همهٔ ما مجاهدین نفسی به‌راحتی کشیدیم.
زیرا قطعی شد که در نبرد ۷سالهٔ زندانها با رژیم شاه، آن هم پس ازکشاکشی خونین، پیروز شده‌ایم. پایانی پیروزمند که شاه را با همهٔ قدر قدرتی و ساواک را با تمام شکنجه‌گران و تئوریسین هایش در هم شکست.
و بی‌جهت نبود که بعدها شاه از آن به‌عنوان بزرگترین اشتباه خود نام برد.
در مورد این مسأله گرچه زیاد صحبتی نشده اما برای همهٔ ما، با همان درک آن روزی خودمان، بسیار روشن بود که در صورت چرخیدن اوضاع، مسعود از اولین قربانیانی خواهد بود که توسط ساواک شاه شکار می‌شود.
به‌خصوص که قبلاً‌به‌صراحت گفته بودند: «اگر هم آزادتان کنیم در بیرون ترورتان خواهیم کرد».
راستش من خودم بعد از قضیه کشتار ۹زندانی در تپه‌های اوین و شهادت کاظم و مصطفی امید چندانی به‌زنده ماندن مسعود نداشتم. و الآن هم فکر می‌کنم زیاد اشتباه نمی‌کردم.
حالا نمی‌دانم این زنده ماندن را به‌یک لطف الهی و معجزه تعبیر کنم یا تقدیری تاریخی یا هر دو. به‌هرحال مسعود آمد و دور بعدی مبارزه شروع شد.
از آن روز تا امروز، ۳۰دی هر سال من را به‌سالهای «زندان» و «مسعود» پرتاب می‌کند و به‌دنبال آن خاطراتی زنده می‌شود که فصلی از یک تاریخ مکتوم است.
همهٔ این خصایل انسانی را بگذارید کنار قدرت عظیم جمعبندی، توانایی فکری و تئوریک، مدیریت بی‌نظیر، شرافت سیاسی، حق‌شناسی نسبت به‌پیشینیان، و پیشگامی در فدا.
این مسائل شاید در یک مبارزه صرفاً سیاسی جدا از هم باشند ولی در مجاهدینی که به‌یک مکتب فکری و ارزشی معتقدند و داعیه‌رسیدن به‌سقف بالابلند «رهبری عقیدتی» را دارند نمی‌تواند منفک از هم تلقی شوند.
ما نیز طی سالیان هریک از این ارزشها را در مسعود می‌دیدیم و هریک به‌تناسب، برداشتی از آن داشتیم.
اما واقعیت این است که هیچ‌گاه نمی‌توانستیم این ارزشهای والا و انسانی را تا حد یک مقولهٴ مشخص ایدئولوژیک بالغ کنیم.
و تنها بعد از سال۶۴ و انقلابی که خواهر مریم پرچمداریش را به‌عهده گرفت بود که ما نیز این سعادت را یافتیم که در مداری قرار بگیریم که «ماه کنعانی» مان را بیشتر و بهتر بشناسیم و با جان و دل برایش بخوانیم:
تو ماه کامل شب بوده‌ای، ای ماه!
آب مظلوم بیابان، ای آب!
تو آتش بوده‌ای، ای آتش!
و در متن پائین‌ترین لایه‌های خاک
صدای صادق آن روح سرشار کف آلود دریا
در شریان هوایی!
مطالب مرتبط:
۳۰دی سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه
زندان اوین؛ بزرگداشت ۳۰دی سالروز آزادی مسعود رجوی از زندانهای شاه خائن