نگاهی به اعتراضات کارگران در سال ۱۴۰۳

سال جدید در حالی آغاز شد که خبرگزاری حکومتی مهر در عین کوچک‌نمایی اعتراف کرد که «دستمزد ۱۴۰۳ فقط ۴۰ درصد معیشت کارگران را پوشش می‌دهد».

دستمزدی که به‌گفته کارگران «افزایش ۳۵ درصدی حداقل مزد کارگری ۱۴۰۳، با احتساب کسورات بیش از قریب ۶۰ درصد معیشت کارگران را پوشش نمی‌دهد. چرا که سبد معیشت اعلامی که از سوی نمایندگان به‌اصطلاح کارگری اعلام‌شده بود بالغ بر ۲۱ میلیون تومان و آنچه دولت اعلام کرده صرفاً بالغ بر ۱۶ میلیون تومان است».

این بیداد فقر باعث شد که خیابان‌ها بار دیگر میعادگاه تجمعات کارگری در تمامی استانهای ایران باشد.

کارگران گروه ملی صنعتی فولاد اهواز، بازنشستگان تأمین اجتماعی، کارگران کاغذسازی پارس، پرستاران، کارگران معادن زغال‌سنگ کرمان، کارکنان رسمی و عملیاتی شرکت نفت فلات قاره لاوان و فهرستی بلند از تجمعات اعتراضی، در خیابان‌ها با فریاد از غارت و دزدی کارگزاران و خالی بودن سفره‌های خود گفتند.

رانندگان خودروهای سنگین نیز به‌دلیل کاهش سهمیه سوخت از ماهی سه هزار لیتر به پانصد لیتر که موجب از کار افتادن این بخش از ناوگان حمل ونقل گردیده در کنار دیگر کارگران میهن، خیابان‌ها را تنها محل حق‌خواهی خود دانستند.

وحشت دولت رئیسی جلاد از تجمعات اعتراضی کارگران در تمامی شهرهای میهن در آستانه روز جهانی کارگر، دوازدهم اردیبهشت، باعث شده که نیروهای سرکوبگر به شکلی عریان‌تر در خیابان‌ها جولان دهند تا شاید بتواند از افزایش اعتراضات جلوگیری کنند امری که تاکنون نه‌تنها ثمری نداشته بلکه باعث گسترش و افزایش خشم کارگران گردیده تا جایی که کارگران ضمن اعتراضات پیرامون حقوق خود خواهان توقف اعدامها و سرکوب زنان میهن تحت شعارهای آخوند‌ساخته بدحجابی شدند.