سبز می‌خواهم

من انسان را و آتش‌‌، آسمان را سبز می‌خواهم

افق را‌‌، برگها را‌‌، آشیان را سبز می‌خواهم

سبوی ماه را بر پلکان ابرها‌‌، رقصان

زمین را‌‌، دستهای مردمان را‌‌، سبز می‌خواهم

کلنگ و داس و آب و گندم و سنگ و خروس و صبح‌‌،

نگاه آهوی دشت جوان را سبز می‌خواهم

ردای باد را  ـ چون می‌گریزد کوچه در کوچه ـ

چراغ شهرها را‌‌، کهکشان را‌‌، سبز می‌خواهم

عسل در صخره و سنجاب در جنگل، به مرتع‌‌، اسب‌،

ـ چنان دریایی از پونه ـ جهان را سبز می‌خواهم

نمی‌خواهم که باشد دشنه‌‌، جز رو در روی دشنه‌‌،

اجاق و شعله و باران و نان را سبز می‌خواهم

منم آن زیسته در سرخ، بیزار از کبود و زرد‌‌،

ـ در آواز رگانم ـ  قلب و جان را سبز می‌خواهم‌.

                                                            ع. طارق