هست اين دنيا چَه و عمرت رسن
روز و شب هستند موشان بىسخن
رشته عمر تو را ليل و نهار
پاره سازد لحظه لحظه تار تار
اژدها قبر است بُگشوده دهان
منتظر تا پاره گردد ريسمان
مرگ باشد شير مست پر غرور
تا كشد جان تو را از تن به زور
مال دنيا انگبين و اهل آن
جمله زنبورند نى بل برغمان
از پى اين شهد زهرآلوده چند
در جدل با ريش مالان اى لوند
شهد نبود زهر جانفرساست اين
نوش نبود نيش درد افزاست اين
مهر تابان نيستند اين دوستان
دشمنانند اى برادر دشمنان
زاهل دنيا تا توانى اى عزيز
میگريز و میگريز و میگريز
آرى، غفلت از خدا و بىتوجهى به آخرت و فراموشى حقايق و دورى از صفات عالى انسانى، آدمى را- مرحوم ملا احمد نراقى در اشعار بالا فرمود- گرفتار دام خطر كرده و دست انسان را از دامن سعادت جدا خواهد كرد
