روز و شب هستند موشان بسخن
هست این دنیا چَه و عمرت رسن
روز و شب هستند موشان بیسخن
رشته عمر تو را لیل و نهار
پاره سازد لحظه لحظه تار تار
اژدها قبر است بُگشوده دهان
منتظر تا پاره گردد ریسمان
مرگ باشد شیر مست پر غرور
تا کشد جان تو را از تن به زور
مال دنیا انگبین و اهل آن
جمله زنبورند نی بل برغمان
از پی این شهد زهرآلوده چند
در جدل با ریش مالان ای لوند
شهد نبود زهر جانفرساست این
نوش نبود نیش درد افزاست این
مهر تابان نیستند این دوستان
دشمنانند ای برادر دشمنان
زاهل دنیا تا توانی ای عزیز
میگریز و میگریز و میگریز
آری، غفلت از خدا و بیتوجهی به آخرت و فراموشی حقایق و دوری از صفات عالی انسانی، آدمی را- مرحوم ملا احمد نراقی در اشعار بالا فرمود- گرفتار دام خطر کرده و دست انسان را از دامن سعادت جدا خواهد کرد