روحانی یکشنبه ۹اریبهشت ۹۷ صحبتهایی همراه با دودودم‌های معمول همیشگی در مورد وضعیت کنونی کرد. این صحبتها در شرایطی است که سفر صدراعظم آلمان به آمریکا هم انجام شده و کمتر از ۲هفته به پایان ضرب‌الاجل باقی‌مانده است.
روحانی به‌طور مشخص از ناامیدی صحبت کرد که این روزها به کد مشترک رسانه‌ها و کارگزاران رژیم تبدیل شده است. برخی در جنگ درونی می‌گویند باند رقیب در پی ناامید کردن برای تخریب طرف مقابل است و برخی دیگر این را توطئه دشمن می‌خوانند.
آخوند روحانی با بیان این‌که دشمن قصد ایجاد ناامیدی دارد، با بیان این‌که در دولت وی هم دودستگی وجود دارد که یک دسته را ناامیدها می‌خواند، خواسته یا ناخواسته عمق این ناامیدی را برجسته کرد.
او منظورش از ناامیدی را این‌طور بیان کرد: «یک توطئه دشمنان ما امروز علیه ایران ایجاد یاس و ناامیدی برای آینده کشور ما هست حالا آن آقایی که در آمریکا هست اخیراً هم یک سمتی بهش دادن... و نسبت به ایران هم همیشه بد حرف میزنه از مدتی پیش شروع کرده که جمهوری اسلامی ایران چهلمین سال انقلاب خودش رو نخواهد دید».
از این حرف روحانی می‌شود این را برداشت کرد که ناامیدی از نظر خود روحانی یعنی سرنگونی.
روحانی با این بیان مشخص کرد که منظورش از ناامیدی، نگرانی از سرنوشتی است که در انتظار رژیم است. به‌ویژه بعد از سفر ماکرون و مرکل به آمریکا و نتایجی که اعلام شده، این ناامیدی درون رژیم بسیار شدیدتر شده است.
بعد از سفر ماکرون و مرکل به آمریکا تفسیرهای مختلفی چه مبنی بر این‌که آمریکا در برجام خواهد ماند یا از برجام خارج خواهد شد، مطرح شده است. پمپئو وزیر خارجه جدید آمریکا هم دیروز گفت موضوع در دولت آمریکا در دست بررسی هست و هنوز تصمیم‌گیری نهایی صورت نگرفته و منتظر پیشرفت کار با کشورهای اروپایی هستند.
اما آن‌چه مهم است و باعث نگرانی رژیم و ناامیدی در رژیم می‌شود این است که هر کدام از ۲شق عملی شود، برای رژیم دردناک است. چه خارج شدن آمریکا از برجام و چه آن‌چه اروپاییها می‌گویند، یعنی قرارداد اصلاحی با ۴بند از جمله توقف فعالیتهای موشکی و دخالتهای منطقه‌یی و خارج شدن از سوریه.
مفهوم این وضعیت این است که گزینه‌های رژیم، تنها انتخاب بین «بد» و «بدتر» است. این وضعیت شاخص خیلی برجسته‌‌یی از جانب رژیم دارد. اگر گزینه‌یی که اروپا برای نجات برجام ارائه می‌کند برای رژیم ضربه نبود، یک ماه پیش در سفر لودریان به تهران، رژیم باید می‌پذیرفت. چون بهترین نقطه برای رژیم بود که شدت ضربه و فشار را تا حد ممکن پایین بیاورد. چون طرف مقابل رفته بود که در مقابل کوتاه‌آمدن رژیم از موشکی و منطقه و غروب برجام و بازرسی‌های سرزده، دست ماکرون را در سفر به آمریکا پر کند تا آمریکا هم گزینه خروج از برجام را کنار بگذارد.
اما اکنون در حالی‌که تنها ۱۲روز به سرآمد تعیین‌تکلیف برجام مانده، دیگر فرصتی باقی نمانده و موضوع تنها ابلاغ به رژیم است.
در این میان ۲اتفاق دیگر هم به این ناامیدی ضریب می‌زند. یکی تصویب لایحه تحریمهای رژیم با رأی قاطع به‌خاطر نقض حقوق‌بشر و گروگان‌گیری در مجلس نمایندگان آمریکا و دیگری سفر پمپئو به بلژیک (بلافاصله بعد از تاییدش در سنا) که در آنجا هشدار داد که با توجه به این‌که تا الآن برجام ترمیم نشده، اگر وضعیت ادامه پیدا کند احتمالاً رئیس‌جمهور از برجام خارج خواهد شد.
شنبه ۸اردیبهشت هم وزیر خارجه آمریکا به عربستان سفر کرد و تأکید کرد که موضوع اصلی دیدارش با وزیر خارجه عربستان، برجام است.
بنابراین روشن است که زنجیره‌یی از فشار و انزوا است که پیاپی در حال تنگ‌تر شدن بر گردن رژیم است.
اضافه بر این و به‌عنوان بحران مهم‌تر و مبنایی‌تر وضعیت اقتصادی، محاصره حاکمیت توسط مردم، گسترش روزافزون اعتراضها و ارتقا شعارها و تشدید وضعیت انفجاری جامعه در بحران خارجی ضرب شده، نظام ولایت فقیه را بیش‌از‌پیش تضعیف می‌کند.
جدیت این فضا هم تا آنجاست که طی ۲-۳روز اخیر، هشدارهای عجیبی از درون رژیم داده می‌شود.
جوادی آملی می‌گوید: مردم اگر قیام کنند همه ما را به دریا می‌ریزند.
منتظری، دادستان کل رژیم، می‌گوید ولایت‌فقیه هدف حمله دشمن قرار گرفته، بعد هم اضافه می‌کند که حتی در حوزه علمیه قم هم عده‌یی در پی نفی ولایت‌فقیه هستند.
آخوند فاضل میبدی هم وضعیت جامعه انفجاری ایران را با ساختمان پلاسکو مقایسه می‌کند و می‌گوید: «میشه با اقدامات امنیتی و قضایی (سرکوب) آتشهای آشکار رو موقتاً فرونشاند؛ اما آتش عظیم نهفته در جامعه را نمی‌شود خاموش کرد و وقتی زبانه بکشد، کل نظام مانند ساختمان پلاسکو فرو خواهد ریخت».
بعد هم تأکید می‌کند شدت این انفجار اجتماعی تا حدی هست که قیام ۹۶ با آن گستردگی و شدت، تنها به اندازه بخشی از دود ناشی از آن خواهد بود.
این هشدارها و ابراز وحشتها، ناشی از ۲فشار شدید خارجی و داخلی است که گلوی رژیم را می‌فشارند و در هم ضرب می‌شوند.
به همین دلیل است که روحانی پیاپی انگشت بر «ناامیدی» می‌گذارد و نگرانی‌اش را از آینده رژیم به‌وضوح ابراز می‌کند.