سپیده

غزالِ سپیده ز قله پرید

چکید از پرِ باد، خون غزال

شقایق دوید و تو را نعره زد...

جهان، بی‌سپیده چه شب ـ تیره گوی

زمین بی‌پگاهان  چه شب ـ وحشْ خاک

شب‌آکند جهل و شبِ کام خون

یقین کن سپیده ندارد وطن

مگر در جهان ـ آشیان پلک تو

دو چشم تو یک آسمان لاجورد...!

سپیده به چشم تو سرمه کشید

و گل‌ها نیایش‌گر این نگاه

تو زیبایی و صبح، مدهوش تو...

که پاشیده سورِ سپیده به دشت؟

چه شوقی نشسته سرِ کوه‌ها!

ـ تو را بوسه زد: بارش بامداد...

ببار این سپیده به شب‌های من!

مرا هم به این صبح زیبا ببر!

تو چشمِ جهان و فریبا نگاه...

                                    س. ع. نسیم