رسید ای دل خوناب ! کسی

رسید ای دل خوناب! کسی

رو به خورشید نرست از لب مرداب‌، کسی

نشکفت و نپرید از سر این قاب‌، کسی

کس نکرد از سر احساس به یک سهره نگاه

نسرود از سفر چشمه‌ی  مهتاب‌، کسی

حنجره‌ی  زنجره بگرفت و از این پنجره رفت

سر سنگین نگرفت از گرو خواب‌، کسی

کس نیفروخت چراغی به ره رهگذران‌،

عطش گمشده را هیچ نداد آب‌، کسی

چشم‌ها دید بسی در پی هم دشنه و زخم‌،

ای دریغا!  نشد از این همه بیتاب‌، کسی

واژه‌ها ـ مورچه وارـ  از لب شب می‌گذرند

ننگارید، چو باران،  سخن ناب‌، کسی

مانده بودم چه بگویم که صدای تو شکفت

جار زد صبح:  «رسید ای دل خوناب!  کسی».

#ع_طارق