عمق این وادی سنگ ، این برزخ

عمق این وادی سنگ، این برزخ


رنجزاری ست


که درعادت مرگ اندیشش


زندگی چیزی جز


            مرگ تدریجی نیست.


پدری پیر در آن، پژمرده


گره بسته ی یک خنده ی تلخ


دیرگاهی ست که


بر کنج لبش ماسیده.


مادری نیز در آن


سالهاست


شوق لبخندی را


انتظار فوران گریه


مثل سر ریزی باران


            در حسرت دشت


بر خزان لب او


               خشکیده.


کودکی اما


شوق آکنده ی لبخندی در


عمق مینای نگاهش


                  جاری ست.


ورجه  قهقهه ی خندانی


           بر لبش می دقصد.


سرخوشی نیز


           (زندگی را میگویم!!)


مثل فواره ی


            پرواز پرستو ازخاک


از تنش


       می خیزد.


های...هم پیوندم،


                    همدردم


زندگی را،


        کودکان را،


خنده راو...


دریابیم


لطفا به اشتراک بگذارید: