روزی به رهی مرا گذر بود

ﺷعر از ایرج میرزا

ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺭﻫﯽ ﻣرﺍ ﮔﺬﺭ ﺑﻮﺩ

خﻮﺍﺑیﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﻩ ﺟﻨاﺏ خر ﺑﻮﺩ

ﺍﺯ خر ﺗﻮ ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﮔهر ﺑﻮﺩ

ﭼﻮﻥ ﺻاﺣﺐ ﺩﺍﻧﺶ ﻭ ﻫﻨر ﺑﻮﺩ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻨاﺏ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺣاﻟﯽ

ﻓرﻣﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺑاﺷﺪ ﻋاﻟﯽ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑیا خرﯼ ﺭﻫا ﮐﻦ

ﺁﺩﻡ ﺷﻮ ﻭ ﺑعﺪ ﺍﺯ ﺍیﻦ ﺻﻔاﮐﻦ

ﮔﻔﺘا ﮐﻪ ﺑرﻭ ﻣرﺍ ﺭﻫا ﮐﻦ

ﺯخﻢ ﺗﻦ خﻮیﺶ ﺭﺍ ﺩﻭﺍ ﮐﻦ

ﻧﻪ ﻇﻠﻢ ﺑﻪ ﺩیﮕرﯼ ﻧﻤﻮﺩیﻢ

ﻧﻪ ﺍﻫﻞ ﺭیا ﻭ ﻣﮑر ﺑﻮﺩیﻢ

ﺭﺍﺿﯽ ﭼﻮ ﺑﻪ ﺭﺯﻕ خﻮیﺶ ﺑﻮﺩیﻢ

ﺍﺯ ﺳﻔرﮤ ﮐﺲ ﻧاﻥ نَرُﺑﻮﺩیﻢ

ﺩیﺪﯼ ﺗﻮ خرﯼ ﮐُﺸﺪ خرﯼ ﺭﺍ؟

یا ﺁﻧﮑﻪ ﺑَرﺩ ﺯ ﺗﻦ ﺳرﯼ ﺭﺍ؟

ﺩیﺪﯼ ﺗﻮ خرﯼ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻓرﻭﺷﺪ ؟

یا ﺑهر ﻓریﺐِ خﻠﻖ ﮐﻮﺷﺪ ؟

ﺩیﺪﯼ ﺗﻮ خرﯼ ﮐﻪ ﺭﺷﻮﻩ خﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟

یا ﺑر خر ﺩیﮕرﯼ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ؟

ﺩیﺪﯼ ﺗﻮ خرﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘیﻤاﻥ؟

یا ﺁﻧﮑﻪ ﺯ ﺩیﮕرﯼ ﺑَرَﺩ ﻧاﻥ؟

ﺩیﺪﻡ ﺳﺨﻨﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﺘیﻦ ﺍﺳﺖ

ﻓرﻣایﺶ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ یﻘیﻦ ﺍﺳﺖ

ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺯ ﺁﺩﻣﯽ ﺳرﯼ ﺗﻮ

ﻫرﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺩیﺪ ﻣا خرﯼ ﺗﻮ

ﺑﻨﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ ﻧﻤﻮﺩﻡ

ﺑر خاﻟﻖ خﻮیﺶ ﺭﻭ ﻧﻤﻮﺩﻡ

ﺍﯼ ﮐاﺵ ﮐﻪ ﻗاﻧﻮﻥ خریﺖ

ﺟاﺭﯼ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﺩﻣیﺖ . . .