طنز عروسکی – کامبیز و خان دایی
حاکمان و فرماندهان ملتها، هم‌چون دوندگان دوهای سرعت در معرض دید رأی دهندگانشان هستند.
مردم منتظرند ببیند که کدام یک زودتر و بهتر و با رعایت شاخصهای مورد قبول همگان،
وسائل و امکانات آسایش و بهروزی مردم را فراهم می‌سازند.
از میان دولتهای حاکم دنیا، شاید تنها حکومت آخوندهای مرتجع در ایران باشد
که هیچگاه در این مسابقه شرکت نکرده و در عوض تاآنجا
که می‌توانست با تمسخر دوندگان، (سایر دولت ها) آنها را به دنیا طلبی متهم نموده است؛ و از آنها ایراد می‌گرفت که چرا ربا خواری پیشه می‌کنند؟ اما خودش چنان بهره و ربای شرعی را در نظام بانکی رواج داد که نزول خوران شناخته شده در عالم، انگشت حیرت به دندان گرفته‌اند.
خمینی گفتند «اقتصاد مال خر است» ولی خود و آقازاده‌شان چهار دست و پا بر روی منابع و ثروت یک ملت چنگ انداختند و روزی نیست که نمایش دادگاه‌های مفسدین اقتصادی باعث شگفتی ناظران نشود. تأسف بارتر این‌که دود همه این غارتگریهای پشت‌پرده دین و مذهب، به چشم ملتی می‌رود که آرزو داشت نمایندگانش در مسابقه پیشرفت جوامع بشری، روی سکوی افتخار بایستد.
تحلیلگران و کارشناسان خودی و غیرخودی در اواخر دهه نود، با ارزیابی وضعیت اقتصادی رژیم آخوندی تقریباً به اجماع رسیده‌اند که یک دهه برای رسیدن به هر گونه پیشرفت و رفاهی از دست رفت و البته با هزینه‌های بسیار گزاف.
مطالب مرتبط
