به کجا می‌رویم؟…؛به قعر دره سرنگونی! ـ آرمان ملی
یکی از ویژگیهای قابل تأمل در قیام شهریور ۱۴۰۱ این است که زنان و دختران شجاع و جوانان شورشی از یورش نیروهای سرکوبگر نمی‌هراسند، بلکه با گرفتن آرایش تهاجمی، به تهاجم آنها پاسخ می‌دهند و در نهایت گزمه‌های خامنه‌ای را وادار به عقب‌نشینی می‌کنند. در بسیاری از فیلم‌ها شاهد هستیم که با همبستگی و کار خیره‌کنندهٔ گروهی قیام‌آفرینان، طلسم ترس شکسته است و این ترس جبهه عوض کرده است. این بار مأموران حکومتی هستند که باید از عاقبت کار خود در هراس باشند. باید به این بیندیشند که هر جا بروند در محاصرهٔ نگاههای خشمگین مردمی هستند که دیگر از این حکومت نمی‌هراسند. رسیدن به این فرایند یک نقطهٔ کیفی در بلوغ سلسله قیامهای مردم ایران علیه استبداد دینی است. یک برگ اساسی و پیروزمند است. دست‌آوردی مهم و خیره‌کننده محسوب می‌شود. این رژیم بیش از ۴دهه با اتکا به رعب‌آفرینی، سرکوب، ترور و خون و خشونت حکومت کرده است. از مرگ و دار و شکنجه و اعدام ارتزاق نموده و خود را پروار کرده است. اکنون این سرمایهٔ اصلی دارد بر باد می‌رود. وقتی این ترس کارآیی نداشته باشد، نتیجهٔ محتوم آن برچیده شدن بساط استبداد و توتالیتاریسم آخوندی است. این ترس روز به روز، مرحله به مرحله و از این خیزش به آن خیزش شکسته است. کانون‌های شورشی با یورش بی‌وقفهٔ خود بر نمادهای اختناق، در شکسته‌شدن آن نقش اساسی ایفا کرده‌اند. شانه به شانهٔ این نترسیدن از سرکوب، خشمی انفجاری روییده است.
مطالب مرتبط
آرمان ملی: مدیریت پاچه گِلی!…؛نمایشهای مشمئزکننده رئیسی، وزرای دولت، نمایندگان مجلس و…پس از سیل مصیبت‌باری که هیچ کاری برای جلوگیری‌اش نکرده اند
رادیکالیسم قیام و شکستن طلسم ترس
آرمان ملی: به کجا می‌رویم؟…؛به قعر دره سرنگونی!
آخرین مقالات و مطالب
آخرین مطالب سایت
