چرا خامنه‌ای جوانان شورشی را دو به دو اعدام می‌کند؟
ضحاک دوران را به زیر خواهیم کشاند ـ چرا خامنه‌ای جوانان شورشی را دو به دو اعدام می‌کند؟ ـ ۲۱دی۱۴۰۱
حاک پیر، بار دیگر برای نواله‌رسانی به مارهای غاشیهٔ روییده بر کتف خود خون دو تن از بهترین جوانان ایران‌زمین را بر خاک ریخت. با این توهم که شاید از توفان بنیان‌کن قیام سراسری مفری بیابد.
آیا این همه قساوت قادر خواهد بود او را از سرنگونی محتوم مانع شود.
آیا اعدام توانسته است ریسمان نجات او باشد و به تداوم عمر جنایت‌بارش یاری رساند؟
آیا به شلاق بستن تنها در میدانها و چهار‌راه‌ها و به صلیب کشیدن و حلق‌آویز جانها در انظار اشکبار و معصوم کودکان ایرانی، فرجه‌ٔ بقا برای خلافت او خریده است؟
پیآمد هر اعدام
پاسخ به سؤال‌های طرح‌شده، درایت و هوش چندانی نمی‌خواهد. نیازی نیست به تحلیل‌های پیچیدهٔ سیاسی و جامعه‌شناسانه بیاویزیم. نگاهی گذرا به زبانه‌های سرکش خشم و انزجار مردم ایران پس از شنیدن خبر اعدام «محمد مهدی کرمی» و «محمد حسینی» به ما می‌گوید که از هر اعدام به جای در خود فرو رفتن و سکوت و انفعال، انگیزه و عزم انتقام و آتش بیشتر می‌روید. با هر بار رهاشدن چهارپایه از زیر پای اعدامیان، در حقیقت، چهارپایه از زیر پای خامنه‌ای و حکومتش رها می‌شود.
آری، هر اعدام نه تنها جامعه را دچار رعب نمی‌کند، بلکه نفرت و برانگیختگی انفجاری را موجب می‌شود و وجدانهای جریحه‌دار شدهٔ جدیدی را به میدان مبارزه با استبداد خون‌ریز دینی می‌کشاند.
این حرف واضح‌تر از آن است که آن را یک آرزو، ایده‌آل یا خواست و تمایل رمانتیک براندازان نامید. اکنون اشخاص و رسانه‌های وابسته به حاکمیت و یا معتقد به بقای این رژیم نیز به زبانهای مختلف به این واقعیت متقن اعتراف می‌کنند:
«ادامه این وضع برای یکی دو سال هم غیرممکن است، زیرا پرده‌دریهایی که در این سه ماهه در سیاست داخلی رخ داده به‌سادگی قابل ترمیم نیست... در سیاست خارجی هیچ راهی برای بازگشت به‌حالت نرمال وجود ندارد. در اقتصاد هم هیچ گزاره امیدبخشی وجود ندارد... ماجرای سه ماه گذشته به سیستم نشان داده است که مسأله اصلاً مثل دفعات قبل نیست و امکان ندارد با شیوه‌های بگیر و ببند مشکل حل شود»
مطالب مرتبط
اشتباه مهلک خامنه‌ای: اعدامها فقط باعث رادیکالیزه شدن قیام می‌شود!
ضحاک مار به دوش و نوالهٔ جدید از مغز جوانان
حاک پیر، بار دیگر برای نواله‌رسانی به مارهای غاشیهٔ روییده بر کتف خود خون دو تن از بهترین جوانان ایران‌زمین را بر خاک ریخت. با این توهم که شاید از توفان بنیان‌کن قیام سراسری مفری بیابد.
آیا این همه قساوت قادر خواهد بود او را از سرنگونی محتوم مانع شود.
آیا اعدام توانسته است ریسمان نجات او باشد و به تداوم عمر جنایت‌بارش یاری رساند؟
آیا به شلاق بستن تنها در میدانها و چهار‌راه‌ها و به صلیب کشیدن و حلق‌آویز جانها در انظار اشکبار و معصوم کودکان ایرانی، فرجه‌ٔ بقا برای خلافت او خریده است؟
پیآمد هر اعدام
پاسخ به سؤال‌های طرح‌شده، درایت و هوش چندانی نمی‌خواهد. نیازی نیست به تحلیل‌های پیچیدهٔ سیاسی و جامعه‌شناسانه بیاویزیم. نگاهی گذرا به زبانه‌های سرکش خشم و انزجار مردم ایران پس از شنیدن خبر اعدام «محمد مهدی کرمی» و «محمد حسینی» به ما می‌گوید که از هر اعدام به جای در خود فرو رفتن و سکوت و انفعال، انگیزه و عزم انتقام و آتش بیشتر می‌روید. با هر بار رهاشدن چهارپایه از زیر پای اعدامیان، در حقیقت، چهارپایه از زیر پای خامنه‌ای و حکومتش رها می‌شود.
آری، هر اعدام نه تنها جامعه را دچار رعب نمی‌کند، بلکه نفرت و برانگیختگی انفجاری را موجب می‌شود و وجدانهای جریحه‌دار شدهٔ جدیدی را به میدان مبارزه با استبداد خون‌ریز دینی می‌کشاند.
این حرف واضح‌تر از آن است که آن را یک آرزو، ایده‌آل یا خواست و تمایل رمانتیک براندازان نامید. اکنون اشخاص و رسانه‌های وابسته به حاکمیت و یا معتقد به بقای این رژیم نیز به زبانهای مختلف به این واقعیت متقن اعتراف می‌کنند:
«ادامه این وضع برای یکی دو سال هم غیرممکن است، زیرا پرده‌دریهایی که در این سه ماهه در سیاست داخلی رخ داده به‌سادگی قابل ترمیم نیست... در سیاست خارجی هیچ راهی برای بازگشت به‌حالت نرمال وجود ندارد. در اقتصاد هم هیچ گزاره امیدبخشی وجود ندارد... ماجرای سه ماه گذشته به سیستم نشان داده است که مسأله اصلاً مثل دفعات قبل نیست و امکان ندارد با شیوه‌های بگیر و ببند مشکل حل شود»
مطالب مرتبط
اشتباه مهلک خامنه‌ای: اعدامها فقط باعث رادیکالیزه شدن قیام می‌شود!
ضحاک مار به دوش و نوالهٔ جدید از مغز جوانان