۱۰فروردین۱۴۰۲ ـ پیک شادی کامل
در دانش ستاره‌شناسی، «نوروز» در ایران برابر است با فراز آمدن اعتدال بهاری در نیم‌کرهٔ شمالی زمین یا لحظهٔ عبور خورشید از صفحه استوا و حرکت به سوی شمال. در گاهشمار هجری خورشیدی، نخستین روز این رخداد میمون را «نوروز» یا «اول فروردین» می‌نامند.
برای ایران و ایرانی این روز یک سرآغاز محسوب می‌شود. پیش از آن باید خانه‌تکانی کرد، گذشته‌های تارعنکبوت‌بسته و غبارآلود را باید از سیمای زندگی زدود. نباید در کهنگی‌ها و برودتها ماند. بهار در فرهنگ ایران‌زمین، فصلی است که در آن همه چیز سخن از وقوع یک انفجار سبز در جان زندگی خبر می‌دهد. طلایه‌های این انفجار محتوم در همه جا دیدنی است، از سرک کشیدن سبزه‌ای شنگ ـ با پرچم ترد و زمرگون ـ درون شکافی در دیوار تا شکفتن سپیدها و صورتی‌های معطر بر سرانگشتان مشبکوی درختان در عبور رقصان نسیم. از پیچیدن موسیقی شاد پرندگان بهاری در پنجره‌های گشوده به خورشید تا لبخندی گرم که همسایه از سر مهر بر چهرهٔ همسایه می‌افشاند. همه چیز بوی شکفتن و نو شدن می‌دهد. زمستان و ننه سرما همهٔ برگهای خود را بازی کرده‌اند: «چلهٔ بزرگ»، «چلهٔ کوچک»، «چارچار»، «سده»، «اهمن و بهمن»، «سیاه‌بهار» و «سرما پیرزن». افشانه‌های تند تگرگ گاهگاه، به‌قول قدیمی‌های پاک‌دل تداعی‌کنندهٔ پاره‌شدن گردنبند پیرزن است. دیگر نوبت بهار است که دق‌الباب کند.
در لحظهٔ موعود آخرین لایه‌های کبره‌بسته و قطور برف‌های زمستانی از کف حیاط خانه‌ها برکنده و به خیابان پرتاب می‌شود تا در زیر چرخ ماشین‌ها آب شود و کار دگرگشت فصل شتاب گیرد.
سفرهٔ هفت‌سین، نمادی از شکفتن زندگی و مظاهر آن در پایان زمهریر است.
مطالب مرتبط
پیک شادی کامل ـ پیک بهاری شماره سه
شانه به شانهٔ «نوروز» در بهار ایران
