ماجرای خاکسپاری حافظ
✍️ماجرای خاﮐﺴﭙاﺭﯼ حافظ
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺣاﻓﻆ از دنیا می‌رود ﺑرخﯽ ﻣرﺩﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺑاﺯار ﺑﻪ ﻓﺘﻮﺍﯼ ﻣﻔﺘﯽ ﺷهر ﺷیرﺍﺯ ﺑﻪ خیاﺑاﻥ می‌ریزند ﻭ ﻣاﻧﻊ ﺩﻓﻦ ﺟﺴﺪ ﺷاﻋر ﺩﺭ ﻣﺼﻼﯼ ﺷهر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، به این ﺩﻟیﻞ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺷرﺍﺏخﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﯽﺩیﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺒایﺪ ﺩﺭ ﺍیﻦ ﻣﺤﻞ ﺩﻓﻦ ﺷﻮﺩ.
ﻓرﻫیﺨﺘﮕاﻥ ﻭ ﺍﻧﺪیﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺷهر ﺑا ﺍیﻦ ﮐاﺭ ﺑﻪ ﻣﺨاﻟﻔﺖ برمی‌خیزند. ﺑعﺪ ﺍﺯ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﻭ ﺟر ﻭ ﺑﺤﺚ ﺯیاﺩ، یﮏ ﻧﻔر ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣیاﻥ ﭘیﺸﻨهاﺩ می‌دهد ﮐﻪ ﮐﺘاﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑیاﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓاﻝ ﺑﮕیرﻧﺪ ﻫر ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﺪﺍﻥ ﻋﻤﻞ ﻧﻤایﻨﺪ.
ﮐﺘاﺏ ﺷعر ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﮐﻮﺩﮐﯽ می‌دهند ﻭ ﺍﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑاﺯ می‌کند ﻭ ﺍیﻦ ﻏﺰﻝ ﻧﻤایاﻥ می‌شود:
«ﻋیﺐ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﻣﮑﻦ ﺍﯼ ﺯﺍﻫﺪ ﭘاﮐیﺰﻩ ﺳرﺷﺖ
ﮐﻪ ﮔﻨاﻩ ﺩﮔرﺍﻥ ﺑر ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻮﺷﺖ
ﻣﻦ ﺍﮔر ﻧیﮑﻢ ﻭ ﮔر ﺑﺪ ﺗﻮ ﺑرﻭ خﻮﺩ ﺭﺍ ﺑاﺵ
ﻫر ﮐﺴﯽ ﺁﻥ ﺩِﺭﻭَﺩ ﻋاﻗﺒﺖ ﮐاﺭ ﮐﻪ ﮐﺸﺖ
ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻃاﻟﺐ یاﺭﻧﺪ ﭼﻪ ﻫﺸیاﺭ ﻭ ﭼﻪ ﻣﺴﺖ
ﻫﻤﻪ ﺟا خاﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﭼﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺸﺖ»
ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍیﻦ ﺷعر ﺣیرﺕ ﺯﺩﻩ می‌شوند ﻭ ﺳرﻫا ﺭﺍ ﺑﺰیر می‌افکنند. ﺑاﻻخرﻩ ﺩﻓﻦ پیکر حافظ انجام می‌شود ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣاﻥ ﺣاﻓﻆ «ﻟﺴاﻥ ﺍﻟﻐیﺐ» ﻧاﻣیﺪﻩ ﺷﺪ.