وفای به پیمان . . .

وفای به پیمان .  .  .

آن سالهای دور که در گام اولین

افشانده شد بذر رهایی در این زمین

گفتند این زمانه بُوَد«شوره زار یأس»

هر کِشت اولین بشود کار آخرین

آن باغبان عاشق و آن گرد سرفراز

سرشار بود قلبش از ایمان و از یقین

شورید بر آن کلام و برآن منطق عبث

جز یاوه نیست  هر سخن و فکر اینچنین

در پیش رو گرچه مسیر است صعب و سخت

ره سنگلاخ با کُله و کفش آهنین

گرچه بها و خونبهای گزافی طلب کند

در هرقدم هزار خطرهاست در کمین

ما این کویر تشنه و این دشت مرده را

رویان کنیم به همت و با عزم آهنین

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

باری بدین روال بسی سالیان گذشت

تا آن نهال پاک از آن بذر اولین

گسترد شاخه های فراوان در آسمان

با ریشه های محکم و ستوار در زمین

افزون ز نیم قرن تلاش و جهاد و رزم

در جای جای میهن و در محبس اوین

شد شاخص وفای به پیمان و آرمان    

تا واپسین دم حیات و نفس ها آخرین

 در سالگرد تابش خورشید ماندگار

با واژه ها فخر و شرف نام او قرین

اینک امید میهن در بند نام اوست

نامش چراغ و مشعل پیکار آخرین