روزی که ایران به پا خیزد
این خشم در زیر پوست جامعه در حال غلیان است. نمودهای آن را می‌توان دید. «واقعیتی غیرقابل انکار است. خیابان‌ها، مکانهای عمومی و دیگر عرصه‌های حضور اجتماعی» به صحنه‌های نمایش آن تبدیل شده‌اند.
دیگر نمی‌توان «با توصیه و سفارش»، مانع از بروز آن شد. «با کوچک‌ترین تحریک‌پذیری» فعال خواهد شد؛ مانند بمبی ساعت‌شمار که عقربه‌های آن با شتاب تمام به سوی دقیقهٔ موعود در حرکت هستند.
پشت ارتعاش سرخ معدنچیان زنده بگور
پشت خشم توفان نباریده اشک
در کوچه گونه‌های دختران خیابان
پشت چهارراه هشدار چراغ قرمز
در رگهای عاصی تهران
در بوق کلافه‌ٔ هر ماشین
پشت سانسور‌گریزی سطرهای زخمی هر وب‌لاگ
در انفجار مهیب آگاهی
پشت هر پشته و پشت
پشت هر مشت درشت
من کابوس پلنگ مرگ توأم؛
فشار فشرده‌ٔ هوشمند
برای لحظه خیز
کم ترسیده‌یی از من، ترسناک لرزان!
